Πάντα μου φαινόταν λίγο περίεργο που αυτή η εποχή θεωρείται μεταγενέστερη του προσωπικού υπολογιστή ενώ θα έπρεπε να θεωρείται η εποχή που ο υπολογιστής έχει γίνει ακόμα πιο προσωπικός.
Διάβασα μια ωραία ιστορία χτες για έναν άντρα που λέγεται κύριος Macintosh. Ήταν ένας άντρας που σχεδιάστηκε από τον Στιβ Τζομπς ώστε να ζει μέσα στον υπολογιστή Macintosh όταν βγήκε για πρώτη φορά, 30 χρόνια ακριβώς από χτες. Εμφανιζόταν πού και πού, κρυμμένος πίσω από ένα αναπτυσσόμενο μενού ή πεταγόταν πίσω από ένα εικονίδιο – τόσο γρήγορα και σπάνια που σχεδόν πίστευες ότι δεν είναι αληθινός.
Μέχρι χτες, δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι η ιδέα του Στιβ να συνδέσει έναν άνθρωπο με έναν υπολογιστή είχε συμβεί τόσο νωρίς στην καριέρα του. Αλλά εκείνη την περίοδο, ήταν αναγκασμένοι να παραδώσουν τα Macintosh χωρίς τον κύριο Macintosh γιατί οι μηχανικοί ήταν περιορισμένοι μόνο σε 128 kilobyte μνήμης. Μόνο πολύ αργότερα στην καριέρα του ο Στιβ προσπάθησε πραγματικά να συνδέσει τον άνθρωπο με τη μηχανή – με την κυκλοφορία του iPhone στις 29 Ιουνίου 2007.
Στο παρελθόν, οι τεχνικοί περιορισμοί σήμαιναν ότι μπορούσες να βρεις υπολογιστές μόνο σε πραγματικές τοποθεσίες: στο αυτοκίνητο, στο σπίτι, στο σχολείο. Το iPhone σύνδεσε έναν υπολογιστή αποκλειστικά σε έναν τηλεφωνικό αριθμό – σε εσένα τον ίδιο.
Δεν έχει πολύ καιρό πριν που η επικοινωνία ήταν εξαρτημένη από την τοποθεσία. Είτε ήμασταν μαζί στο ίδιο δωμάτιο, πράγμα που σήμαινε ότι μπορούσαμε να μιλήσουμε πρόσωπο με πρόσωπο, ή ήμασταν στην άλλη άκρη του κόσμου, πράγμα που σήμαινε ότι μπορούσα να πάρω τηλέφωνο στο γραφείο σου ή να στείλω ένα γράμμα στο σπίτι σου. Μόνο πολύ πρόσφατα αρχίσαμε να συνδέουμε αριθμούς τηλεφώνου με προσωπικές ταυτότητες με σκοπό τις υπολογιστικές λειτουργίες και την επικοινωνία.
Τα λέω όλα αυτά για να ξεκαθαρίσω ότι τα smartphone είναι απλώς εκεί που κατέληξε το ταξίδι του Στιβ στην προσπάθειά του να ορίσει τον άνθρωπο μέσω της μηχανής – και να ξεκινήσει την εποχή που ο υπολογιστής είναι ακόμα πιο προσωπικός.
Υπάρχουν τρία χαρακτηριστικά του πιο προσωπικού υπολογιστή τα οποία σχετίζονται ιδιαίτερα με τη δουλειά μας στο Snapchat:
1) Διαδίκτυο παντού
2) Γρήγορη και εύκολη δημιουργία μέσων
3) Προσωρινότητα
Όταν πρωτοξεκινήσαμε να δουλεύουμε στο Snapchat το 2011, ήταν απλώς ένα παιχνίδι. Κατά πολλούς τρόπους ακόμη είναι – όπως είπε το ζεύγος Eames: «Τα παιχνίδια στην πραγματικότητα δεν είναι τόσο αθώα όσο δείχνουν. Τα παιχνίδια αποτελούν πρελούδια σοβαρών ιδεών.»
Δε χρειάζεται να εξηγήσεις τον λόγο που χρησιμοποιείς ένα παιχνίδι – απλώς είναι διασκεδαστικό. Αλλά όταν χρησιμοποιείς ένα παιχνίδι, είναι μια εξαιρετική ευκαιρία μάθησης.
Και μαθαίνουμε για τα καλά.
Το Διαδίκτυο παντού σημαίνει ότι δεν ισχύει πλέον η παλιά μας αντίληψη για τον κόσμο, με την οποία διαχωριζόμαστε σε online και offline . Τα παραδοσιακά μέσα κοινωνικής δικτύωσης απαιτούσαν να ζούμε εμπειρίες στον κόσμο εκτός διαδικτύου, να καταγράφουμε αυτές τις εμπειρίες και μετά να τις δημοσιεύουμε στο διαδίκτυο για να αναπαράγουμε την εμπειρία και να μιλάμε γι’ αυτήν. Για παράδειγμα, πάω διακοπές, βγάζω πολλές φωτογραφίες, επιστρέφω σπίτι, διαλέγω τις καλύτερες, τις δημοσιεύω και συζητάω γι’ αυτές με τους φίλους μου.
Αυτή η αντίληψη της ταυτότητας μέσω παραδοσιακών μέσω κοινωνικής δικτύωσης στην πραγματικότητα είναι αρκετά ακραία: είσαι το σύνολο των εμπειριών που δημοσιεύεις. Όπως λένε κάποιοι: φωτογραφίες, αλλιώς δεν συνέβη.
Ή στην περίπτωση του Instagram: όμορφες φωτογραφίες αλλιώς δεν συνέβη ΚΑΙ δεν είσαι κουλ.
Η ιδέα του να έχεις ένα προφίλ ήταν αρκετά λογική αν μιλάμε για τη δυαδική εμπειρία του online και offline. Ήταν σχεδιασμένο για να αναπαράγει το ποιος είμαι στο διαδίκτυο ώστε οι άλλοι να μπορούν να έρθουν σε επαφή μαζί μου ακόμα και αν δεν ήμουν συνδεδεμένος εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή.
Το Snapchat βασίζεται στην ιδέα του Διαδικτύου παντού για να προσφέρει μια τελείως διαφορετική εμπειρία. Το Snapchat λέει ότι δεν είμαστε το σύνολο όλων όσων έχουμε πει ή κάνει ή βιώσει ή δημοσιεύσει – είμαστε το αποτέλεσμα. Είμαστε αυτοί που είμαστε σήμερα, αυτήν τη στιγμή.
Δεν χρειάζεται πλέον να συλλάβουμε τον «πραγματικό κόσμο» και να τον αναπαράγουμε στο διαδίκτυο. Απλώς ζούμε και επικοινωνούμε ταυτόχρονα.
Η επικοινωνία βασίζεται στη δημιουργία μέσων επικοινωνίας και περιορίζεται στην ταχύτητα με την οποία αυτά τα μέσα δημιουργούνται και κοινοποιούνται. Χρειάζεται χρόνος για να πακετάρεις τα συναισθήματα και τις σκέψεις σου σε περιεχόμενο μέσων όπως η ομιλία, η γραφή ή η φωτογραφία.
Και όντως, οι άνθρωποι ανέκαθεν χρησιμοποιούσαν τα μέσα για να κατανοήσουν τον εαυτό τους και να μοιραστούν κάτι με τους άλλους. Δεν θα σας παιδέψω με τα γαελικά και θα σας δώσω τη μετάφραση του ποιήματος του Ρόμπερτ Μπερνς: «Αχ, αν κάποια Δύναμη μάς έδινε το χάρισμα να δούμε τον εαυτό μας όπως μας βλέπουν οι άλλοι.»
Όταν άκουσα αυτό το απόσπασμα, σκέφτηκα κατευθείαν τις αυτοπροσωπογραφίες. Ή όπως λέμε εμείς οι Millennials: τη selfie! Οι αυτοπροσωπογραφίες μάς βοηθούν να καταλάβουμε πώς μας βλέπουν οι άλλοι – αντιπροσωπεύουν το πώς νιώθουμε, πού είμαστε και τι κάνουμε. Είναι κατά πάσα πιθανότητα η πιο δημοφιλής μορφή προσωπικής έκφρασης.
Στο παρελθόν, για μια ρεαλιστική αυτοπροσωπογραφία χρειάζονταν εβδομάδες ολόκληρες και εκατομμύρια πινελιές. Στην εποχή της γρήγορης και εύκολης δημιουργίας μέσων, η selfie είναι άμεση. Αντιπροσωπεύει το ποιοι είμαστε και πώς νιώθουμε – αυτήν τη στιγμή.
Και μέχρι τώρα, η διαδικασία της φωτογραφίας ήταν υπερβολικά αργή για μια συζήτηση. Αλλά με τη γρήγορη και εύκολη δημιουργία μέσων μπορούμε να επικοινωνούμε μέσα από φωτογραφίες και όχι απλώς γύρω από αυτές, όπως κάναμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Όταν τα μέσα είναι ο τρόπος που επικοινωνούμε, λάμπουμε. Είναι διασκεδαστικό.
Είναι λογικό η selfie να είναι η βασική μονάδα επικοινωνίας στο Snapchat γιατί σηματοδοτεί τη μετάβαση από τα ψηφιακά μέσα ως μέσο προσωπικής έκφρασης σε μέσο επικοινωνίας.
Και αυτό μας φέρνει στη σημασία της προσωρινότητας ως κεντρικό πυρήνα της συζήτησης.
Το Snapchat απορρίπτει το περιεχόμενο για να συγκεντρωθεί στη διάθεση που προκαλεί το περιεχόμενο και όχι στο πώς φαίνεται. Πρόκειται για μια συντηρητική ιδέα, μια φυσική αντίδραση στην ακραία διαφάνεια που επαναφέρει στη συζήτηση την εντιμότητα και το ευρύτερο πλαίσιο.
Το Snapchat θέτει προσδοκίες γύρω από τη συζήτηση οι οποίες αντικατοπτρίζουν τις προσδοκίες που έχουμε όταν μιλάμε αυτοπροσώπως.
Αυτή είναι η όλη ιδέα του Snapchat. Να μιλάμε μέσα από το περιεχόμενο και όχι γύρω του. Με φίλους, όχι με ξένους. Ταυτότητα που συνδέεται με το τώρα, το σήμερα. Περιθώριο για ανάπτυξη, συναισθηματικό ρίσκο, έκφραση, λάθη, περιθώριο για ΕΣΕΝΑ.
Η εποχή του πιο προσωπικού υπολογιστή έχει προσφέρει τις τεχνικές υποδομές για πιο προσωπική επικοινωνία. Νιώθουμε πολύ τυχεροί που συμμετέχουμε σε αυτή την απίστευτη μεταμόρφωση.
Το Snapchat είναι ένα προϊόν φτιαγμένο μέσα από την καρδιά μας. Γι’ αυτό άλλωστε είμαστε και στο Λος Άντζελες. Μιλάω συχνά με ανθρώπους για τη σύγκρουση μεταξύ εταιρειών τεχνολογίας και εταιρειών περιεχομένου. Ανακάλυψα ότι ένας από τους βασικούς λόγους είναι ότι οι εταιρείες τεχνολογίας συχνά θεωρούν τις ταινίες, τη μουσική και την τηλεόραση ως ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ. Οι σκηνοθέτες, οι παραγωγοί, οι μουσικοί και οι ηθοποιοί τις βλέπουν ως συναισθήματα, ως έκφραση. Όχι κάτι που ψάχνεις, κατηγοριοποιείς και βλέπεις, αλλά κάτι που ΒΙΩΝΕΙΣ.
Το Snapchat συγκεντρώνεται στην εμπειρία της συζήτησης, όχι στη μεταφορά πληροφοριών. Είμαστε ενθουσιασμένοι που συμμετέχουμε σε αυτή την κοινότητα.
Σας ευχαριστώ που με καλέσατε εδώ σήμερα και σας ευχαριστώ που αποτελείτε μέρος του ταξιδιού μας. Η ομάδα μας ανυπομονεί να σας γνωρίσει όλους.