Ακολουθεί η κεντρική ομιλία του Evan Spiegel, γενικού διευθυντή του Snapchat, κατά τη διάρκεια του LA Hacks στο Pauley Pavilion στις 11 Απριλίου 2014.
Σας ευχαριστώ που μοιράζεστε τον χρόνο σας και την προσοχή σας μαζί μου απόψε. Με εντυπωσιάζει πραγματικά να βλέπω τόσους νέους ανθρώπους να συγκεντρώνονται για να δημιουργήσουν. Σας ευχαριστώ που συμπεριλαμβάνετε και εμένα μεταξύ σας.
Συχνά με ρωτούν σχετικά με τα κλειδιά της επιτυχίας και η αλήθεια είναι ότι και εγώ αναρωτιόμουν πάντα το ίδιο.
Μέχρι που μόλις πρόσφατα βρήκα την απάντηση. Είχα την τύχη να μου διαβάσει το χέρι ένας σοφός γέρος σε έναν ναό του Χονγκ Κονγκ. Εκτός από το ότι έμαθα ότι θα παντρευτώ και θα αποκτήσω έναν γιο πριν φτάσω τα 30, επίσης μου εκμυστηρεύτηκε τα τρία κλειδιά της επιτυχίας.
Είναι τα εξής:
1. Σκληρή δουλειά
2. Ικανότητα
3. Ανθρώπινες σχέσεις
Δεδομένου ότι βρίσκεστε όλοι εδώ μια Παρασκευή στις 10 το βράδυ με σκοπό να δουλέψουμε μαζί για τις επόμενες 36 ώρες, μάλλον δεν χρειάζεται να επεκταθώ στις έννοιες της σκληρής εργασίας ή της ικανότητας. Τις κατέχετε και με το παραπάνω.
Επομένως, απόψε θα επικεντρωθώ στις ανθρώπινες σχέσεις, όχι όμως αυτές που αναπτύσσονται μέσω της ανταλλαγής επαγγελματικών καρτών ή την προσθήκη επαφών στο LinkedIn, αλλά στις άλλες σχέσεις, αυτές που δημιουργούνται με το πέρασμα του χρόνου, μέσα από σε βάθος συζητήσεις που χαρακτηρίζονται από πάθος και από ένταση.
Σκέφτηκα να μοιραστώ μαζί σας μια πρακτική που ακολουθούμε στο Snapchat την οποία έμαθα στο λύκειο μου, το Crossroads, το οποίο με τη σειρά του εμπνεύστηκε από το ίδρυμα The Ojai Foundation. Ονομάζεται συμβουλευτική συνομιλία. Μπορεί να ακούγεται γλυκανάλατο στα αυτιά σας, αλλά είναι πολύ σημαντικό για εμάς. Σημαίνει ότι μια φορά την εβδομάδα, για μια ώρα περίπου, μια ομάδα 10 ατόμων συναντιούνται και μιλούν για το πώς νιώθουν. Και όπως υπάρχουν τρία κλειδιά της επιτυχίας, έτσι υπάρχουν και τρεις κανόνες για τη συμβουλευτική συνομιλία. Ο πρώτος είναι να μιλάς από καρδιάς, ο δεύτερος είναι η υποχρέωση να ακούς, και ο τρίτος είναι ότι ό,τι συμβαίνει στη συμβουλευτική συνομιλία να παραμένει σε αυτήν. Έχουμε διαπιστώσει ότι αυτός ο συγκεκριμένος συνδυασμός είναι ιδιαίτερα χρήσιμος για να μάθουμε όχι μόνο να εκφράζουμε αυτό που νιώθουμε, αλλά επίσης για να κατανοούμε και να εκτιμούμε τα συναισθήματα των άλλων.
Ένας φίλος μου είπε πως ξέρεις ότι αγαπάς κάποιον εάν είναι το άτομο με το οποίο θέλεις να μοιραστείς τις ιστορίες σου και εγώ θα προσθέσω ότι πιθανώς είναι και το άτομο που θέλεις να ακούσεις περισσότερο.
Επομένως, και χωρίς φυσικά να υποτιμώ την αξία του να μιλάμε από καρδιάς και να ακούμε με προσοχή, θα ήθελα να αναφερθώ στο τρίτο στοιχείο: ό,τι συμβαίνει στη συμβουλευτική συνομιλία παραμένει σε αυτήν. Η εγγύηση ότι τα συναισθήματα που εκφράζονται κατά τη διάρκεια του συμβουλίου δεν κοινοποιούνται δημόσια δημιουργεί έναν χώρο στον οποίο μπορούμε να είμαστε ευάλωτοι. Μας επιτρέπει να μοιραστούμε τις πιο βαθιές και προσωπικές μας σκέψεις –σκέψεις και συναισθήματα που μπορούν ευκόλως να παρανοηθούν σε ένα διαφορετικό πλαίσιο. Ας το θέσουμε πιο απλά: σεβόμαστε το απόρρητο του συμβουλίου.
Δυστυχώς, το απόρρητο μερικές φορές εκφράζεται ως μυστικότητα, αν και, όπως επισημαίνει η καθηγήτρια Nissenbaum, το απόρρητο στην ουσία εστιάζει στην κατανόηση του πλαισίου. Όχι ό,τι λέγεται –αλλά πού λέγεται και σε ποιον. Το απόρρητο μάς επιτρέπει να απολαμβάνουμε και να μαθαίνουμε σε ένα πλαίσιο οικειότητας που δημιουργείται όταν μοιραζόμαστε διάφορα πράγματα με διαφορετικούς ανθρώπους σε διαφορετικές περιστάσεις.
Γράφει ο Κούντερα: «στην ιδιωτική μας ζωή κακολογούμε τους φίλους μας με χυδαιότητες. Το γεγονός ότι λειτουργούμε διαφορετικά στην ιδιωτική και στη δημόσια ζωή είναι η πιο χαρακτηριστική εμπειρία όλων μας, αποτελεί την ίδια τη βάση της ζωής του ατόμου παραδόξως, αυτό το τόσο εμφανές γεγονός παραμένει στο ασυνείδητο, παραγνωρισμένο και εσαεί κρυμμένο πίσω από λυρικά όνειρα του διαφανούς γυάλινου σπιτιού, σπανίως κατανοείται ως η αξία που πρέπει να υπερασπιζόμαστε έναντι όλων των λοιπών».
Στην Αμερική, πριν από την έλευση του διαδικτύου, ο διαχωρισμός μεταξύ της ιδιωτικής και δημόσιας ζωής συνήθως συνδεόταν με τη φυσική μας τοποθεσία –τη δουλειά και το σπίτι μας. Το πλαίσιο στο οποίο επικοινωνούσαμε με τους φίλους μας και την οικογένειά μας ήταν σαφές. Στη δουλειά, ήμασταν επαγγελματίες και στο σπίτι ήμασταν σύζυγοι, γιοι και κόρες.
Τα καλύτερα παραδείγματα για την κατανόηση της διαφοράς μεταξύ δημόσιας και ιδιωτικής έκφρασης είναι οι διασημότητες, των οποίων η δημόσια προσωπικότητα μπορεί να προκαλέσει μεγάλο ενδιαφέρον για τις ιδιωτικές τους ζωές. Όταν απειλείται το απόρρητο, όταν καταρρέει το πλαίσιο στο οποίο κάποιος μοιράζεται, τότε καθίστανται σαφώς διακριτές η δημόσια και η ιδιωτική σφαίρα.
Πρόσφατα, περπατώντας στο αεροδρόμιο, βρήκα ένα ειδικό τεύχος του Newsweek, που υποσχόταν να αποκαλύψει το χαμένο λεύκωμα της Μέριλιν Μονρόε. Πράγματι, ένας δημοσιογράφος είχε βρει ένα λεύκωμα που είχε δημιουργήσει εκείνη για έναν φίλο φωτογράφο.
Γράφει ο δημοσιογράφος για το λεύκωμα: «Είναι η Μέριλιν φυσική, με ακατάστατα μαλλιά, χωρίς να ανησυχεί τι θα σκεφτεί κάποιος για αυτήν ή πώς θα την κοιτάξουν». Δεν την ενδιαφέρει η σύνθεση των φωτογραφιών. Την ενδιαφέρει τι κάνει στις φωτογραφίες. Θέλει να διασκεδάσει».
Οι σελίδες είναι χρωματισμένες, με τις σκέψεις και τα συναισθήματα της Μέριλιν γραμμένα στο χέρι με μουτζούρες πίσω από τις εικόνες. Σε μια φωτογραφία της με μπουρνούζι και περιτριγυρισμένη από εξοπλισμό παραγωγής, γράφει: «ένα κορίτσι δεν έχει τον ιδιωτικό της χώρο όταν δουλεύει». Η Μέριλιν ένιωθε ότι το λεύκωμά της ήταν ένας ιδιωτικός χώρος τον οποίο ήθελε να μοιραστεί με τον φωτογράφο φίλο της. Δεν ήταν μέρος του δημόσιου προσώπου της.
Το διαδίκτυο μας ενθαρρύνει να δημιουργούμε λευκώματα των συναισθημάτων μας που μοιραζόμαστε, ίσως χωρίς κάποιο πλαίσιο, για να τα απολαύσουν οι φίλοι μας ή το «κοινό» μας. Τα συναισθήματά μας εκφράζονται ως πληροφορίες –χρησιμοποιούνται για την κατηγοριοποίηση και την καταγραφή της ύπαρξής μας.
Στο διαδίκτυο, οργανώνουμε τις πληροφορίες βάσει δημοτικότητας με σκοπό τον καθορισμό της εγκυρότητάς τους. Εάν ένας διαδικτυακός τόπος έχει αναφερθεί από πολλούς άλλους διαδικτυακούς τόπους, τότε γενικότερα κρίνεται ως πιο αξιότιμος ή ακριβής. Τα συναισθήματα που εκφράζονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ποσοτικοποιούνται, επικυρώνονται και διανέμονται με παρόμοιο τρόπο. Η δημοφιλής έκφραση καθίσταται η πιο πολύτιμη έκφραση.
Η βιομηχανία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης εκφράζει μια επιθετική επέκταση του καπιταλισμού στις προσωπικές μας σχέσεις. Μας ζητείται να δώσουμε μια παράσταση για τους φίλους μας, να δημιουργήσουμε πράγματα που τους αρέσουν, να δημιουργήσουμε ένα προσωπικό brand –και τα brand μας διδάσκουν ότι η αυθεντικότητα είναι το αποτέλεσμα της συνέπειας. Πρέπει να τιμήσουμε τον «πραγματικό μας εαυτό» και να δείχνουμε τον ίδιο εαυτό σε όλους τους φίλους, διαφορετικά ίσως χάσουμε την αξιοπιστία μας.
Όμως η ανθρωπότητα δεν μπορεί να είναι πραγματική ή ψεύτικη. Μας χαρακτηρίζουν οι αντιφάσεις και οι αλλαγές. Αυτή είναι η χαρά της ανθρώπινης ζωής. Δεν είμαστε brand, απλώς δεν είναι στη φύση μας να είμαστε.
Η τεχνολογία διαιώνισε τον μύθο του διαφανούς γυάλινου σπιτιού και δημιούργησε έναν πολιτισμό που αποδίδει μεγαλύτερη σημασία στην κοινή γνώμη έναντι της κριτικής σκέψης. Επιτρέψαμε στον εαυτό μας να πιστέψει ότι περισσότερες πληροφορίες ισοδυναμούν με περισσότερη γνώση. Και, ολοένα και περισσότερο, ζούμε σε μια εποχή που, όπως περιγράφει ο Ρόζεν, «οι πολύ προσωπικές πληροφορίες που κοινοποιούνται αρχικά στους φίλους και συναδέλφους μας μπορεί να εκτεθούν σε –και να παρερμηνευτούν από– ένα λιγότερο κατανοητικό περιβάλλον».
Κάθε φορά που εκφράζουμε τον εαυτό μας, το κάνουμε αναγνωρίζοντας ότι όσα λέμε μπορούν να γίνουν μόνιμα και δημοσίως γνωστά. Μας παροτρύνουν να εκφραζόμαστε με τρόπους που γίνονται αποδεκτοί από όσο το δυνατόν ευρύτερο κοινό. Χάνουμε την ατομικότητα μας στον βωμό της ευρείας αποδοχής.
Με ανησυχεί το γεγονός ότι έχουμε αναπτύξει μια γενιά ατόμων που πιστεύει ότι οι επιτυχείς ηγέτες είναι όσοι έχουν followers. Πιστεύω ότι οι καλύτεροι ηγέτες είναι αυτοί που εκπροσωπούν κάτι, που έχουν μια άποψη. Και αυτό το σκεπτικό πρέπει να αναπτυχθεί ιδιωτικά αλλά όχι μοναχικά, αλλιώς κινδυνεύει να τυποποιηθεί με σκοπό την αναζήτηση της ευρείας στήριξης του κοινού.
Για την ενθάρρυνση, συχνά βασίζομαι σε όσα είπε ο Ρούσβελτ στη Σορβόνη: «Δεν μετράει αυτός που ασκεί κριτική. Ούτε εκείνος που επισημαίνει πώς σκοντάφτει ένας ισχυρός ή πώς αυτός που ενεργεί θα μπορούσε να ενεργήσει καλύτερα. Ο έπαινος ανήκει στον άνθρωπο που είναι πραγματικά στην αρένα, του οποίου το πρόσωπο έχει αμαυρωθεί από τη σκόνη και τον ιδρώτα και το αίμα. Ο οποίος αγωνίζεται γενναία. Που σφάλλει, αλλά επιστρέφει σύντομα ξανά και ξανά, διότι δεν υπάρχει προσπάθεια χωρίς λάθη και ελλείψεις. Αλλά που στην πραγματικότητα πασχίζει να κάνει τις πράξεις. Που έχει μεγάλο ενθουσιασμό, μεγάλη αφοσίωση. Που ξοδεύει τον εαυτό του σε έναν άξιο σκοπό. Που στην καλύτερη περίπτωση στο τέλος βλέπει τον θρίαμβο του υψηλού επιτεύγματος, και στην χειρότερη περίπτωση, αν αποτύχει, τουλάχιστον αποτυγχάνει τολμώντας μεγαλειωδώς, έτσι ώστε η θέση του δεν θα είναι ποτέ μαζί με αυτές τις κρύες και άτολμες ψυχές που δεν ξέρουν ούτε τη νίκη ούτε την ήττα».
Έχουμε οικοδομήσει μια κοινωνία στην οποία πολύ συχνά οι άνθρωποι στην αρένα δεν μάχονται για τη ζωή τους, ούτε για την οικογένειά τους, ούτε για την ιδεολογία τους – αλλά για τους θεατές και το χειροκρότημα. Και εμείς, οι θεατές, καθισμένοι στην αρένα, διασκεδάζουμε χαρούμενοι, μεθυσμένοι και χορτάτοι, είμαστε γεμάτοι. Είμαστε όμως ευτυχισμένοι;
Ο Κούντερα αναφέρει ότι «όταν γίνει συνήθεια και κανόνας η αποκάλυψη της ιδιωτικής ζωής ενός άλλου, τότε θα μεταβούμε σε μια εποχή στην οποία το μεγαλύτερο διακύβευμα θα είναι η επιβίωση ή η εξαφάνιση της ατομικότητας».
Πιστεύω ότι βρισκόμαστε ήδη σε αυτή την εποχή.
Θα σας αφήσω με την τελευταία παράγραφο του λόγου που επρόκειτο να εκφωνήσει ο Πρόεδρος Κένεντι την ημέρα που δολοφονήθηκε. Εκείνη την ημέρα, ο Κένεντι θα μιλούσε εν καιρώ πολέμου. Απόψε, σας ζητώ να τον ακούσετε καθώς βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τη μάχη κατά της εξάλειψης του ατόμου.
«Εμείς, σε αυτή τη χώρα, σε αυτή τη γενιά είμαστε –μάλλον τυχαία παρά κατ’ επιλογή μας– οι φύλακες των τειχών της παγκόσμιας ελευθερίας». Αναρωτιόμαστε επομένως εάν μας αξίζει η εξουσία μας και η ευθύνη που μας έχει ανατεθεί, εάν ασκούμε την ισχύ μας με σοφία και σύνεση, και εάν υλοποιούμε, τόσο στην εποχή μας όσο και εσαεί, το αρχαίο όραμα της «επί γης ειρήνης και εν ανθρώποις ευδοκία». Αυτός πρέπει πάντα να είναι ο στόχος μας, και η ορθότητα του σκοπού μας πρέπει πάντα να αποτελεί το θεμέλιο της δύναμής μας. Όπως γράφτηκε πριν πολύ καιρό: «Εάν ο ίδιος ο Κύριος δεν φυλάξη μίαν πόλιν, ματαίως ηγρύπνησαν οι φρουροί της ».
Είμαστε όλοι εδώ για να σβήσουμε το στίγμα σύμφωνα με το οποίο η ηλεκτρονική πειρατεία αφορά κυρίως την αποκάλυψη στοιχείων που άλλοι δεν θέλησαν να αποκαλύψουν. Σας καλώ και προσκαλώ όλους και όλες να δημιουργήσετε αυτό το Σαββατοκύριακο, σε αυτή την τόσο σημαντική συγκυρία, έναν χώρο στον οποίο θα εκτιμώνται και θα γίνονται σεβαστές οι σκέψεις, τα συναισθήματα και τα όνειρα των άλλων. Ήρθαμε εδώ για να μοιραστούμε και να δημιουργήσουμε σε ένα ζεστό και ευχάριστο περιβάλλον –πρέπει να οικοδομήσουμε σκεπτόμενοι τις επόμενες γενιές που μπορούν να ανακαλύψουν τη χαρά της ανθρώπινης σκέψης και της ατομικής έκφρασης υπό την προστασία του ιδιωτικού απορρήτου.