Αργότερα στη ζωή μου είχα την ευκαιρία να εργαστώ και να σπουδάσω στη Νότια Αφρική, όπου είχα την τιμή να γνωρίσω έναν από τους ήρωές μου – τον Επίσκοπο Τούτου. Έγινα μάρτυρας της καταστροφής του Απαρτχάιντ και της κληρονομιάς του ρατσισμού, αλλά και των άοκνων προσπαθειών προς την πρόοδο και τη συμφιλίωση. Στο Στάνφορντ, έζησα στη φοιτητική εστία Ujamaa τη χρονιά της αποφοίτησής μου, μια εστία στην πανεπιστημιούπολη που είναι αφιερωμένη στη μαύρη κοινότητα (και στην οποία η πλειονότητα των κατοίκων είναι μαύροι). Ακόμα και στο πλαίσιο των τεράστιων προνομίων του Στάνφορντ, κάποιος μπορούσε να μάθει πολλά για τις καθημερινές αδικίες εξαιτίας του ρατσισμού στην κοινωνία μας.
Δεν τα μοιράζομαι όλα αυτά για να υπαινιχθώ ότι έχω οποιαδήποτε κατανόηση της βιωμένης εμπειρίας των μαύρων στις Ηνωμένες Πολιτείες από πρώτο χέρι, αλλά για να εξηγήσω ότι για σχεδόν 30 χρόνια βιώνω ή συμμετέχω στην παθιασμένη και επίμονη, εύλογη και δυναμική έκκληση για δικαιοσύνη στην Αμερική και σε όλον τον κόσμο. 30 χρόνια αργότερα, παρόλο που εκατομμύρια άνθρωποι ζητούν την αλλαγή, η πρόοδος που έχει σημειωθεί είναι ελάχιστη. Η οικονομική ανισότητα στην Αμερική έχει φτάσει σε επίπεδα που είχαμε να δούμε εδώ και σχεδόν έναν αιώνα, οι έγχρωμοι δεν μπορούν να πάνε σε ένα παντοπωλείο ή για τρέξιμο χωρίς να φοβούνται ότι θα δολοφονηθούν χωρίς συνέπειες και, για να το θέσω απλά, το αμερικανικό πείραμα αποτυγχάνει.
Το μοιράζομαι μαζί σας, επειδή κατανοώ ότι, όπως είχε πει ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, «οι εξεγέρσεις είναι η γλώσσα όσων δεν έχουν φωνή», και ότι όσοι υποστήριζαν ειρηνικά την αλλαγή για δεκαετίες είδαν ελάχιστη, αν όχι καθόλου, πρόοδο προς το όραμα της ελευθερίας, της ισότητας, και της δικαιοσύνης για όλους, που υποσχέθηκε προ πολλού η Αμερική. Καταλαβαίνω γιατί οι εξεγερμένοι νιώθουν ότι δεν ακούγονται.
Στην πρώτη ομιλία που κλήθηκα να δώσω, αφού δημιουργήσαμε το Snapchat, στο συνέδριο Stanford Women in Business το 2013, δήλωσα ότι «είμαι ένας νέος, λευκός, μορφωμένος άντρας. Ήμουν πολύ, πολύ τυχερός. Και η ζωή δεν είναι δίκαιη». Ένιωσα ότι ήταν πολύ σημαντικό να κατονομάσω το προνόμιό μου και να αναγνωρίσω την αδικία στην κοινωνία μας – ειδικά μπροστά σε κορυφαίες γυναίκες επιχειρηματίες που αντιμετωπίζουν καθημερινά αυτές τις αδικίες. Η αναγνώριση του προνομίου μου ήταν ένα σημαντικό πρώτο βήμα για εμένα, επειδή με βοήθησε στο να ακούω. Οι εμπειρίες που έχω ως πλούσιος, λευκός άντρας διαφέρουν κατηγορηματικά από τις αδικίες που βιώνουν οι Αμερικανοί συμπολίτες μας. Η κατανόηση της δραματικής κατάστασης όσων είναι διαφορετικοί από εμένα, με βοήθησε να γίνω καλύτερος σύμμαχος στον αγώνα.
Η βασική ιδέα πίσω από τη δημιουργία της χώρας μας είναι η αντίληψη ότι οι συνθήκες της γέννησής σου δεν προκαθορίζουν την τροχιά της ζωής σου. Οι ιδρυτές μας θεώρησαν γελοία την ιδέα ότι ο Θεός επέλεξε έναν βασιλιά – ο Θεός μας διάλεξε όλους μας και μας αγαπάει εξίσου. Επιθυμούσαν τη δημιουργία μιας κοινωνίας που αντανακλούσε την αγάπη του Θεού και την ιδέα ότι ο Θεός βρίσκεται μέσα σε όλους μας. Ο Θεός δεν πιστεύει ότι οποιοσδήποτε από εμάς αξίζει περισσότερη ή λιγότερη αγάπη.
Φυσικά, οι ίδιοι πατέρες του έθνους που ασπάζονταν τις αξίες της ελευθερίας, της ισότητας και της δικαιοσύνης για όλους ήταν κυρίως ιδιοκτήτες σκλάβων. Το πανίσχυρο όραμά τους για ένα έθνος που δημιουργήθηκε από τον λαό, για τον λαό, χτίστηκε επάνω σε θεμέλια προκατάληψης, αδικίας και ρατσισμού. Αποφεύγοντας να αναφερθούμε σε αυτά τα σαθρά θεμέλια και στις διαρκείς αποτυχίες τους να δημιουργήσουν ευκαιρίες για όλους, αποφεύγουμε να συνειδητοποιήσουμε τις πραγματικές μας δυνατότητες για ανθρώπινη πρόοδο – και θα συνεχίσουμε να είμαστε ανεπαρκείς μπροστά στο τολμηρό όραμα για ελευθερία, ισότητα και δικαιοσύνη για όλους.
Συχνά φίλοι, μέλη της ομάδας, δημοσιογράφοι και συνεργάτες με ρωτάνε τι μπορούμε να κάνουμε για να αλλάξουμε τα πράγματα. Αναγνωρίζοντας ότι σε καμία περίπτωση δεν είμαι ειδικός και ότι στην ώριμη ηλικία των 29 έχω πολλά να μάθω για τη λειτουργία του κόσμου, στις παρακάτω γραμμές θα μοιραστώ την άποψή μου για αυτό που χρειάζεται για να δημιουργήσουμε την αλλαγή που λαχταράμε στην Αμερική. Δεν μπορούμε να βάλουμε τέλος στον συστημικό ρατσισμό χωρίς να δημιουργήσουμε ταυτόχρονα ευκαιρίες για όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως προέλευσης.
Πιστεύω ότι το πρώτο και το σημαντικότερο βήμα είναι να επαναλάβουμε τη δέσμευσή μας στην ιδρυτικές μας αξίες ως έθνος: ανεξαρτησία, ισότητα, δικαιοσύνη, ζωή, ελευθερία και επιδίωξη της ευτυχίας. Πρέπει να συνεργαστούμε για να δημιουργήσουμε ένα κοινό όραμα για τη μελλοντική επιτυχία και να ορίσουμε πώς θέλουμε να είναι η Αμερική, στην οποία θα ζήσουν τα παιδιά των παιδιών μας. Πρέπει να είναι μια διαδικασία, στην οποία θα συμμετέχουν όλοι οι Αμερικανοί και να είναι «από τον λαό, για τον λαό.» Εάν μπορούμε να ορίσουμε το έθνος που θέλουμε να γίνουμε, μπορούμε να αρχίσουμε να αναλαμβάνουμε δράση και να εφαρμόζουμε τις αξίες μας στις καίριες αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν για να κάνουμε πραγματικότητα το κοινό όραμά μας.
Επίσης, θα πρέπει να αρχίσουμε να ορίζουμε την επιτυχία μας με όρους εκπλήρωσης των αξιών μας και όχι ανόητων βραχυπρόθεσμων δεικτών, όπως το ΑΕΠ και το χρηματιστήριο. Όταν αυξάνεται το κόστος της ιατρικής περίθαλψης, το ΑΕΠ αυξάνεται ανεξάρτητα από την αξία που λαμβάνετε. Εάν ένας τυφώνας χτυπήσει και καταστρέψει αμέτρητα σπίτια και πρέπει να τα ξαναχτίσουμε, το ΑΕΠ αυξάνεται. Το ΑΕΠ είναι ένας θεμελιωδώς ελλιπής δείκτης που δεν αντανακλά ό,τι συνεισφέρει στην πραγματική ανθρώπινη ευτυχία. Η επιδίωξη της ευτυχίας πρέπει να επεκτείνεται πέρα από την επιδίωξη του πλούτου.
Πρέπει να συγκροτήσουμε μια ποικιλόμορφη, αμερόληπτη Επιτροπή για την αλήθεια, τη συμφιλίωση και τις επανορθώσεις. Πρέπει να ξεκινήσουμε μια διαδικασία για να διασφαλίσουμε ότι η μαύρη κοινότητα της Αμερικής ακούγεται σε όλη τη χώρα, να διερευνήσουμε το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης σχετικά με τη μεροληψία και τις προκαταλήψεις, να ενισχύσουμε το τμήμα πολιτικών δικαιωμάτων του υπουργείου Δικαιοσύνης και να αναλάβουμε δράση βάσει των συστάσεων της Επιτροπής για τη συμφιλίωση και τις επανορθώσεις. Μπορούμε να μάθουμε πολλά από όσους είχαν το θάρρος να προβούν σε παρόμοιες διαδικασίες έπειτα από φρικαλεότητες σε όλο τον πλανήτη και πρέπει να δημιουργήσουμε μια διαδικασία που θα αντανακλά τις αμερικανικές αξίες και θα βοηθήσει το έθνος μας να πετύχει την απαραίτητη αλλαγή και θεραπεία.
Πρέπει να επανεκκινήσουμε τη «μηχανή ευκαιριών» στην Αμερική, επενδύοντας στην εκπαίδευση, την υγειονομική περίθαλψη και τη στέγαση για να τις καταστήσουμε βασικά συστατικά μιας ελεύθερης και δίκαιης κοινωνίας, πιο προσβάσιμης και οικονομικά προσιτής για όλους τους ανθρώπους.
Πιστεύω ότι ένας λόγος που συνετέλεσε στη σημαντική μείωση της επιχειρηματικότητας στην Αμερική από τη δεκαετία του 1980 είναι το ότι δεν υπάρχει ένα επαρκές κοινωνικό δίχτυ προστασίας. Η επιχειρηματικότητα βασίζεται στη δυνατότητα των ανθρώπων να ρισκάρουν για να ξεκινήσουν μια επιχείρηση, γεγονός σχεδόν αδύνατο χωρίς κάποιο δίχτυ ασφαλείας, όπως αυτό που είχα εγώ. Σήμερα οι επίδοξοι επιχειρηματίες φορτώνονται φοιτητικά χρέη, ενώ οι μισθολογικές αυξήσεις είναι στάσιμες και τα έξοδα αυξάνονται, με αποτέλεσμα να είναι δύσκολη η αποταμίευση ενός κεφαλαίου εκκίνησης που απαιτείται για τη δημιουργία μιας επιχείρησης.
Η επένδυση στο μέλλον της χώρας μας προς όφελος των παιδιών των παιδιών μας θα είναι ακριβή. Θα χρειαστεί να θεσμοθετήσουμε ένα πιο προοδευτικό σύστημα φορολογίας εισοδήματος και έναν σημαντικά υψηλότερο φόρο περιουσίας, ενώ οι επιχειρήσεις θα χρειαστεί να πληρώνουν υψηλότερο συντελεστή φορολόγησης. Ενώ επενδύουμε στο μέλλον, θα πρέπει επίσης να μειώσουμε το ομοσπονδιακό έλλειμμα για να είμαστε καλύτερα προετοιμασμένοι απέναντι σε τυχόν εξωτερικούς κραδασμούς που ενδέχεται να εμφανιστούν μελλοντικά στον ταχέως μεταβαλλόμενο κόσμο μας. Εν συντομία, άνθρωποι όπως εγώ θα πληρώνουμε περισσότερους φόρους – και πιστεύω ότι θα αξίζει τον κόπο για τη δημιουργία μιας κοινωνίας προς όφελος όλων μας.
Πολλές από αυτές τις αλλαγές θα μπορούσαν να είναι «κακές» για τις επιχειρήσεις βραχυπρόθεσμα, αλλά επειδή αποτελούν μακροπρόθεσμες επενδύσεις στον λαό του έθνους μας πιστεύω ότι θα αποκομίσουμε συλλογικά τεράστια μακροπρόθεσμα οφέλη.
Γιατί δεν έχει συμβεί ακόμα η αλλαγή; Κατά την άποψή μου, επειδή οι μπούμερ που αποτελούν την υπερπλειοψηφία όλων των κλάδων της κυβέρνησής μας έχουν επιδείξει ελάχιστο ενδιαφέρον για τη δημιουργία ενός καλύτερου αύριο για τα παιδιά τους. Εδώ και δεκαετίες, η κυβέρνησή μας παραμένει αφοσιωμένη σε μια στρατηγική φορολογικών ελαφρύνσεων που χρηματοδοτούνται από χρέη και δαπάνες βάσει δικαιωμάτων για να πλουτίζουν οι σημαντικότεροι ψηφοφόροι τους: οι μπούμερ. Πράγματι, οι μπούμερ κατέχουν σχεδόν το 60% του πλούτου των νοικοκυριών στην Αμερική. Για να βάλουμε τα πράγματα σε ένα γενικότερο πλαίσιο, οι δισεκατομμυριούχοι κατέχουν περίπου το 3%. Για παράδειγμα, με την κοινωνική ασφάλιση χρηματοδοτούμε ένα πρόγραμμα που χορηγεί παροχές στην πλουσιότερη γενιά της αμερικανικής ιστορίας χωρίς οποιαδήποτε μορφή ελέγχου του εισοδήματος.
Κάποιες έρευνες έχουν δείξει πως όταν μια γενιά δεν βλέπει την αντανάκλαση του εαυτού της στη νεότερη γενιά, είναι λιγότερο πρόθυμη να επενδύσει στο μέλλον της. Στην Αμερική, η γενιά των μπούμερ είναι περίπου 70% λευκή και η Γενιά Ζ είναι περίπου 50% λευκή. Η δημογραφική αλλαγή στην Αμερική είναι αναπόφευκτη. Ωστόσο, το ερώτημα είναι αν μπορούμε ή όχι να συνεργαστούμε για να δημιουργήσουμε ένα έθνος που αντανακλά καλύτερα τις ιδρυτικές αξίες μας, θεραπεύει τις βαθιές πληγές του παρελθόντος μας, καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια για την εξάλειψη του ρατσισμού και της αδικίας και δημιουργεί ευκαιρίες για όλους – ανεξαρτήτως του ποιοι είναι ή πού γεννήθηκαν.
Σχετικά με το Snapchat, απλώς δεν μπορούμε να προωθούμε λογαριασμούς στην Αμερική που συνδέονται με ανθρώπους που υποδαυλίζουν τη φυλετική βία είτε το κάνουν εντός είτε εκτός της πλατφόρμας μας. Η πλατφόρμα περιεχομένου Discover είναι μια επιμελημένη πλατφόρμα, στην οποία αποφασίζουμε τι προωθούμε. Έχουμε μιλήσει ξανά και ξανά για τη σκληρή προσπάθειά μας να συμβάλλουμε θετικά και κάνουμε πράξη τα λόγια μας με το περιεχόμενο που προωθούμε στο Snapchat. Ενδέχεται να εξακολουθούμε να επιτρέπουμε σε διχαστικά άτομα να διατηρούν λογαριασμό στο Snapchat, εφόσον το περιεχόμενο που δημοσιεύεται στο Snapchat ακολουθεί τις οδηγίες της κοινότητάς μας, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να προωθήσουμε αυτόν τον λογαριασμό ή το περιεχόμενο.
Δεν είναι ποτέ αργά για μια στροφή στην αγάπη και πιστεύω ειλικρινά και ένθερμα ότι η ηγεσία της σπουδαίας χώρας μας θα βαδίσει προς τις ιδρυτικές μας αξίες, προς τον λόγο ύπαρξής μας: την ελευθερία, την ισότητα και τη δικαιοσύνη για όλους.
Μέχρι τότε, θα κάνουμε σαφές με τις πράξεις μας ότι δεν υπάρχουν γκρίζες ζώνες, όταν μιλάμε για τον ρατσισμό, τη βία και την αδικία – και δεν θα προωθούμε ούτε αυτά ούτε τους υπέρμαχούς τους στην πλατφόρμα μας.
Αυτό δεν σημαίνει ότι θα αφαιρούμε περιεχόμενο που εγείρει διαφωνίες ή λογαριασμούς που δεν επιδεικνύουν ευαισθησία προς κάποιους ανθρώπους. Πολλές συζητήσεις θα έπρεπε να γίνουν σχετικά με το μέλλον της χώρας και του κόσμου. Αλλά απλώς δεν υπάρχει χώρος συζήτησης στη χώρα μας σχετικά με την αξία της ανθρώπινης ζωής και τη σημασία του διαρκούς αγώνα για ελευθερία, ισότητα και δικαιοσύνη. Στεκόμαστε μαζί με όσους υπερασπίζονται την ειρήνη, την αγάπη και τη δικαιοσύνη και θα χρησιμοποιούμε την πλατφόρμα μας για να προωθούμε το καλό και όχι το κακό.
Ξέρω ότι πολλοί αισθάνονται ότι «δεν είμαστε όλοι κακοί» στην κοινωνία μας, απλώς επειδή «κάποιοι άνθρωποι» είναι ρατσιστές ή απλώς επειδή υπάρχει «κάποια αδικία» στην κοινωνία μας. Η άποψή μου είναι πως η ανθρωπότητα είναι βαθιά διασυνδεδεμένη και πως όταν υποφέρει ένας από μας, υποφέρουμε όλοι. Όταν πεινάει ένας από μας, πεινάμε όλοι. Και όταν είναι φτωχός ένας από μας, είμαστε όλοι φτωχοί. Όταν οποιοσδήποτε από μας επιτρέπει την αδικία σιωπώντας, έχουμε όλοι αποτύχει να δημιουργήσουμε ένα έθνος που αγωνίζεται για τα υψηλότερα ιδανικά του.
Κάποιοι από εσάς ρωτήσατε αν η Snap θα συνεισφέρει σε οργανισμούς που υποστηρίζουν την ισότητα και τη δικαιοσύνη. Η απάντηση είναι ναι. Αλλά σύμφωνα με την εμπειρία μου η φιλανθρωπία δεν μπορεί να αλλάξει πολλά στις τρομερές αδικίες που βιώνουμε. Ενώ η οικογένειά μας έχει συνεισφέρει και θα συνεχίσει να συνεισφέρει ουσιαστικά για τη δημιουργία ευκαιριών για τους μη προνομιούχους και να κάνει δωρεές προς τους θεματοφύλακες της δικαιοσύνης, οι συνθήκες απαιτούν μια πιο ριζική αναδιοργάνωση της κοινωνίας μας. Οι ιδιωτικές φιλανθρωπίες μπορούν να μπαλώσουν τρύπες ή να επιταχύνουν την πρόοδο, αλλά δεν μπορούν από μόνες τους να γεφυρώσουν το βαθύ και μεγάλο χάσμα της αδικίας. Πρέπει να γεφυρώσουμε αυτό το χάσμα μαζί, ως ενωμένο έθνος. Ενωμένο στον αγώνα για ελευθερία, ισότητα και δικαιοσύνη για όλους.
Έχουμε πολλές μεγάλες προκλήσεις μπροστά μας. Για να αντιμετωπίσουμε τη μεγάλη κληρονομία βίας και αδικίας στην Αμερική – των οποίων τα τελευταία θύματα είναι ο George, ο Ahmaud και η Breonna, ενώ υπάρχουν και τόσα άλλα ανώνυμα θύματα – πρέπει να ενστερνιστούμε τη βαθιά αλλαγή. Αλλαγή όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και στις καρδιές μας. Πρέπει να μεταφέρουμε το φως της ειρήνης και να μοιραστούμε την αποδοχή της αγάπης με όλη την ανθρωπότητα.
Εύχομαι πάντα ειρήνη στις ψυχές σας,
Evan