ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਨੂੰ ਉਹ ਬਨਣ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਨਹੀਂ ਜੋ ਉਹ ਬਣ ਗਈ ਹੈ। ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਜਵਾਨ ਹੈ, ਵਿਕਾਸ ਦਰਦਾਂ ਨਾਲ ਆਉਂਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਸਾਨੂੰ ਧਾਰਣਾਵਾਂ ਨੂੰ ਸਵਾਲ ਪੁੱਛਦੇ ਰਹਿਣਾ ਚਾਹੀਦੈ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਨਵੀਂ ਮੀਡੀਆ ਨੂੰ ਨਵੀਆਂ ਉਚਾਈਆਂ ਤੱਕ ਲੈ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਸਨੈਪਚੈਟ ਬਲਾੱਗ 'ਤੇ ਮੇਰੀ ਪਹਿਲੀ ਪੋਸਟ, ਸਹੀ ਢੰਗ ਨਾਲ, ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਸਮਗਰੀ ਦੀ ਧਾਰਣਾ ਸਥਿਰਤਾ ਤੇ ਸਵਾਲ ਖੜੀ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਸਥਾਈ ਸਮੱਗਰੀ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਵਿਕਲਪ ਹੈ, ਦੂਰ-ਰੇਂਜ ਦੀ ਪ੍ਰਭਾਵਾਂ ਦੀ ਚੋਣ, ਅਤੇ ਇਹ ਜ਼ਰੂਰੀ ਨਹੀਂ। ਇੱਥੇ, ਮੈਂ ਸਥਿਰਤਾ ਦੇ ਇੱਕ ਵੱਡੇ ਅਸਰ ਬਾਰੇ ਸੋਚਣਾ ਚਾਹਾਂਗਾ : ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਪ੍ਰੋਫਾਇਲ।
ਇੱਕ ਜਾਣਕਾਰ ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਪ੍ਰੋਫਾਇਲ ਉਹ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਤੁਹਾਡੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਇਕੱਠਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ/ਜਾਂ ਤੁਹਾਡੇ ਦੁਆਰਾ ਬਣਾਈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਕਈ ਉਹਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਤੁਸੀਂ ਜੁੜੇ ਹੋ। ਪ੍ਰੋਫਾਇਲ ਸੰਰਚਨਾ ਦੀ ਪਛਾਣ ਜ਼ਿਆਦਾ ਜਾਂ ਘੱਟ ਪਾਬੰਦੀ ਦੇ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨਾਲ: ਰੀਅਲ ਨੇਮ ਪਾਲਿਸੀਜ਼, ਪਸੰਦੀਦਾ ਜਾਣਕਾਰੀ ਦੀਆਂ ਲਿਸਟ੍ਸ, ਬਿਓਰੇਵਾਰ ਇਤਿਹਾਸ ਅਤੇ ਮੌਜੂਦਾ ਸਰਗਰਮੀਆਂ ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਸੰਰਚਨਾ ਬਕਸੇ ਦਾ ਸਮੂਹ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰੀ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਖੁਦ ਨੂੰ ਨੱਪ ਸਕੇ। ਹੋਰ ਅੱਗੇ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਸਾਡੀ ਦਸਤਾਵੇਜ਼ਾਂ ਦੀ ਇਤਿਹਾਸ ਵਧਦਾ ਹੈ, ਪ੍ਰੋਫਾਇਲ ਸ਼ਾਬਦਿਕ ਆਕਾਰ ਅਤੇ ਸਾਡੇ ਦਿਮਾਗੀ ਭਾਰ ਅਤੇ ਵਿਹਾਰ ਇਹਨਾਂ ਸਭ ਤੇ ਵਧਦੀ ਹੈ।
ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਪ੍ਰੋਫਾਇਲ ਸਾਨੂੰ ਇਹ ਯਕੀਨ ਦਵਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਕਿ ਉਸਦੇ ਸਾਰੇ ਸੰਖੇਪ ਵਹਾਅ ਵਿੱਚ, ਉਸਦੀ ਨਕਲ ਵੀ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ : ਜੀਵਨ ਅਨੁਭਵ ਦੇ ਅਲੌਕਿਕ ਵਹਾਅ ਨੂੰ ਪ੍ਰੋਫਾਇਲ ਕੰਟੇਨਰਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਧੱਕਣ ਲਈ ਵੱਖਰੇ, ਖੰਡਿਤ ਵਸਤੂਆਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਇਕੱਠੇ ਕੀਤਾ ਜਾਣਾ ਹੈ। ਪ੍ਰੋਫਾਇਲ ਦਾ ਤਰਕ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਫੜੀ, ਸੁਰੱਖਿਅਤ, ਅਤੇ ਗਲਾਸ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਸਾਨੂੰ ਆਪਮੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਮਸੂਲੀਏ ਬਨਣ ਲਈ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਤਾਂ ਜੋ। ਪਲਾਂ ਨੂੰ ਇਕ ਗਰਿੱਡ ਵਿੱਚ ਪਾ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਮਾਤਰਾ ਵਿੱਚ ਰੱਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਦਰਜਾ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਸਥਾਈ ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਪ੍ਰੋਫਾਇਲਜ਼ ਇਹੋ ਜਿਹੀਆਂ ਪ੍ਰੋਫਾਇਲਜ਼ ਤੇ ਅਧਾਰਤ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਹਰ ਕੋਈ ਘੱਟ ਜਾਂ ਵੱਧ ਰੋਕਣਾ ਅਤੇ ਗਰਿਡ-ਲਾਇਕ ਹੈ। ਸਥਿਰਤਾ ਬਾਰੇ ਦਵਾਰਾ ਤੋਂ ਸੋਚਣਾ ਮਤਲਬ ਇਸ ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਪ੍ਰੋਫਾਇਲ ਬਾਰੇ ਦਵਾਰਾ ਤੋਂ ਸੋਚਣਾ, ਅਤੇ ਇਹ ਪ੍ਰੋਫਾਇਲ ਦੀ ਸੰਭਾਵਨਾ ਗਲਾਸ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਬਚੀ ਹੋਈ ਕਲੈਕਸ਼ਨ ਦੇ ਤੋਰ ਤੇ ਨਹੀਂ ਪੇਸ਼ ਕਰਦਾ ਪਰ ਕੁਝ ਐਸਾ ਜੋ ਕਿ ਜੀਵਤ, ਤਰਲ, ਅਤੇ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਬਦਲਣ ਵਾਲਾ ਹੋਵੇ।
***
ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਤੇ ਪਛਾਣ ਨੂੰ ਵਰਗਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਰਿਕਾਰਡ ਕਰਨਾ ਬੁਰਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ਅਤੇ ਮੇਰਾ ਗੋਲ ਇਸ ਉੱਤੇ ਬਹਿਸ ਕਰਨ ਦਾ ਨਹੀਂ ਕਿ ਉਹ ਗਾਇਬ ਹੋ ਜਾਵੇ, ਪਰ ਇਹ ਪੁੱਛਣਾ ਕਿ ਉਹ ਦਵਾਰਾ ਤੋਂ ਸੋਚੇ ਜਾ ਸਕਦੇ ਹਨ, ਇਸਨੂੰ ਇੱਕ ਆਪਸ਼ਨ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਹੀ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਸ਼ਾਇਦ ਮੂਲ ਨਹੀਂ? ਕੀ ਉਹ ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਬਣਾਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਜਿਹੜਾ ਸਾਨੂੰ ਇਹ ਨਾ ਪੁੱਛੇ ਕਿ ਅਸੀਂ ਕਿੰਨ੍ਹੇ ਪਛਾਣ-ਧਾਰਕ ਇਹ ਦੱਸੇ ਗਏ ਹਨ ਕਿ ਮਨੁੱਖ ਅਤੇ ਪਛਾਣ ਆਪਣੇ ਆਪ ਬੁਨਿਆਦੀ ਤੌਰ ਤੇ ਤਰਲ ਹਨ ਅਤੇ ਕਦੇ ਬਦਲ ਰਹੇ ਹਨ?
ਇਸ ਤੇ ਪਹੁੰਚਣ ਲਈ, ਆਓ ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਉਸ ਆਮ, ਅਤੇ ਅਸ਼ਲੀਲ ਤੌਰ ਤੇ ਆਧੁਨਿਕ, ਸਭਿਆਚਾਰ ਸੱਚਾਈ ਬਾਰੇ ਸੋਚੀਏ ਜੋ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ, ਸਵੈ- ਸਹਾਇਤਾ ਕਿਤਾਬਾਂ ਅਤੇ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਦੀ ਸਲਾਹ ਵਿੱਚ ਪਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜੋ ਸਾਨੂੰਆਪਣੇ ਆਪ ਲਈ ਸੱਚੇ ਬਣਨ ਦੀ ਸਲਾਹ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਸਾਨੂੰ ਡਿਸਕਵਰ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸ ਅਸਲ, ਪ੍ਰਮਾਣਿਕ ਵਰਜ਼ਨ ਕਿ ਅਸੀਂ ਕੀ ਹਾਂ ਉਸ ਉੱਤੇ ਇਮਾਨਦਾਰ ਰਹਿਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਅਕਸਰ ਚੰਗੀ ਸਲਾਹ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਪਰ ਜੇ ਤੁਸੀਂ “ਪ੍ਰਮਾਣਿਕ” ਸ਼ਬਦ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਨਾ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਸਮਝਦੇ ਹੋ ਜਿੰਨਾ ਮੈਂ ਇਸ ਨੂੰ ਟਾਈਪ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਜਾਣਦੇ ਹੋਵੋਗੇ ਕਿ ਸਲਾਹ ਕਿਸੇ ਵੀ ਚੀਜ਼ ਲਈ ਥੋੜ੍ਹੀ ਜਿਹੀ ਜਗ੍ਹਾ ਛੱਡ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਚਾਹੇ ਸਮੇਂ ਦੀ ਪਰਵਾਹ ਕੀਤੇ ਬਿਨਾਂ. ਅਤੇ ਜਗ੍ਹਾ ਰੱਖੋ, ਅਤੇ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਨਿਰਾਸ਼ਾਜਨਕ ਤਬਦੀਲੀ ਦਾ ਜੋਖਮ ਚਲਦਾ ਹੈ। ਇੱਕ ਹੋਰ ਸਕੂਲ ਹੈ ਵਿਚਾਰ ਦਾ, ਇੱਕ ਜੈਸਾ ਜੋ ਸਮਝਦਾ ਹੈ ਕਿ ਪਛਾਣ ਨੂੰ ਕਦੇ ਵੀ ਪੱਕਾ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਅਤੇ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਹੀ ਇਸਦੀ ਪ੍ਰਵਾਹ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਇੱਕ ਇੱਕਲੇ, ਬਦਲਣ ਵਾਲੇ ਸਵੈ ਦੀ ਬਜਾਏ, ਅਸੀਂ ਸ਼ਾਇਦ ਇੱਕ 'ਤਰਲ ਸਵੈ ', ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਣ ਨਾਲੋਂ ਇਕ ਹੋਰ ਕਿਰਿਆ ਹੈ।
ਇਹ ਸੰਖੇਪ ਹੈ, ਮੈਂ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਕਿਸੇ ਬਲਾੱਗ 'ਤੇ ਇਸ ਦਾਰਸ਼ਨਿਕ ਬਹਿਸ ਦਾ ਨਿਪਟਾਰਾ ਨਹੀਂ ਕਰਾਂਗੇ, ਪਰ ਪਛਾਣ ਇਕਸਾਰਤਾ ਅਤੇ ਤਬਦੀਲੀ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਇਸ ਤਣਾਅ ਵਿਚ ਇੰਟਰਨੈਟ ਨੇ ਇਕ ਦਿਲਚਸਪ ਭੂਮਿਕਾ ਨਿਭਾਈ ਹੈ। ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਹੁਣ ਇਕ ਜਾਣੀ-ਪਛਾਣੀ ਹੈ: ਵੈੱਬ ਦੁਬਾਰਾ ਵਿਚਾਰ ਕਰਨ ਦੀ ਸੰਭਾਵਨਾ ਨਾਲ ਗਰਭਵਤੀ ਹੋ ਗਈ ਜਿਸ ਨਾਲ ਅਸੀਂ ਭੂਗੋਲਿਕ ਸਥਾਨ, ਸਰੀਰਕ ਯੋਗਤਾ, ਅਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਨਸਲਾਂ, ਲਿੰਗ, ਉਮਰ, ਅਤੇ ਸਪੀਸੀਜ਼ ਵਰਗੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਪਾਰ ਕਰ ਰਹੇ ਹਾਂ [ਹਾਲਾਂਕਿ, ਇਹ ਨਿਰਲੇਪਤਾ ਹਮੇਸ਼ਾ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਕਲਪਨਾ ਸੀ ਨਿਊ ਯਾਰਕ ਕਾਰਟੂਨ ਬਦਨਾਮਮਜ਼ਾਕ ਕੀਤਾ ਉਹ, "ਇੰਟਰਨੈਟ ਤੇ, ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦਾ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਕੁੱਤਾ ਹੋ" ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਕਹਾਣੀ ਚਲਦੀ ਹੈ, ਵੈਬ, ਮੁੱਖ ਧਾਰਾ ਅਤੇ ਵਪਾਰਕ ਬਣ ਗਿਆ। ਉਹ ਸਾਧਾਰਨ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਰਸਤੇ ਵਿੱਚ ਕਿੱਥੇ ਨਿਰੰਤਰ ਪਛਾਣ ਨੂੰ ਬੇਇਖਤਿਆਰ ਪਛਾਣ ਨਾਲ ਬਦਲ਼ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਹੁਣ ਹੈ, ਜੋ ਕਿਹਰ ਕੋਈ ਜਾਣਦਾ ਹੈ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਕੁੱਤਾ ਹੋ, ਕੁਝ ਵੀ ਹੋਣਾ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੈ ਪਰ।
ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਸਾਡੀ ਆਪਣੀ ਪਛਾਣ ਤੇ ਪਰਚੰਡ ਜ਼ੋਰ ਪਾਉਣ ਲਈ ਆਇਆ ਹੈ, ਲਗਾਤਾਰ ਰਿਕੋਰਡ ਕਰਨਾ, ਹਮੇਸ਼ਾ ਇਕੱਠੇ, ਸਟੋਰ ਕਰਨਾ ਅਤੇ ਸਾਨੂੰ ਹੀ ਹਮੇਸ਼ਾ-ਮੌਜੂਦ ਸਾਡੀਆਂ ਹੀ ਪ੍ਰੋਫਾਇਲਜ਼ ਦੇ ਵਿੱਚ ਵਾਪਸ ਦੇਣਾ। ਹਾਂ, ਪਛਾਣ ਮਹੱਤਵ, ਅਰਥ, ਇਤਿਹਾਸ ਅਤੇ ਅਨੰਦ ਦਾ ਇੱਕ ਸਰੋਤ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਪਰ, ਅੱਜ, ਪਛਾਣ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਪਾਇਲ ਅਪ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ, ਸਾਡਾ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨਾਲ ਹੀ ਕੰਟੈਕਟ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਵਧਾ ਰਹੀ ਹੈ। ਪ੍ਰੋਫਾਇਲ ਫੋਟੋ, ਬੈਕਗਰਾਊਂਡ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਕੀ ਪਸੰਦ ਹੈ, ਤੁਸੀਂ ਕੀ ਕਰਦੇ ਹੋ, ਤੁਹਾਡੇ ਦੋਸਤ ਕੌਣ ਹਨ, ਇਹ ਨਾ ਖਤਮ ਹੋਣ ਵਾਲੀ ਅਤੇ ਹਮੇਸ਼ਾ ਵਧਣ ਵਾਲੀ ਸ੍ਵੈ-ਨਿਗਰਾਨੀ ਵੱਲ ਲੈ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਜੋ ਕਿ ਹੋਰਾਂ ਦਵਾਰਾ ਦੇਖੇ ਜਾਣ ਦੇ ਸਿਹਤਮੰਦ ਡੋਜ਼ ਨਾਲ ਪੇਅਰਡ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇੱਕ ਸਾਹ ਦੇ ਵਿੱਚ ਕੀ "ਸੈਲਫ- ਐਕਸਪ੍ਰੇਸ਼ਨ"ਅਤੇ ਹੋਰ ਦੇ ਵਿੱਚ "ਸੈਲਫ-ਪਾਲਿਸਿੰਗ "ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਕੌਣ ਹੋ(ਅਤੇ ਇੰਞ ਤੁਸੀਂ ਨਹੀਂ) ਇਹ ਹਰ ਦਿਨ ਦਾ ਵਧਦਾ ਹੋਇਆ ਹਿੱਸਾ ਬਣ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਸੈਲਫ-ਐਕਸਪ੍ਰੇਸ਼ਨ ਜਦੋਂ ਨਿਰੰਤਰ ਕਾਰਜ ਡੱਬਿਆਂ ਵਿੱਚ ਬੰਡਲ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ (ਡਿਜਿਟਲ ਜਾਂ ਹੋਰ), ਨੂੰ ਲਗਾਤਾਰ ਵਧਣ ਅਤੇ ਸ੍ਵੈ-ਸੀਮਤ ਹੋਣ ਦਾ ਖਤਰਾ ਹੈ। ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉੱਪਰ ਜ਼ਿਕਰ ਕੀਤਾ ਹੈ ਤਣਾਓ "ਅਸਲੀ"," ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ" ਅਤੇ "ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਸੱਚਾ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ", ਆਪਣੇ ਆਪ ਦੇ ਇਹ ਸਬੂਤ ਸੀਮਤ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਤਬਦੀਲੀ ਦੀ ਪਛਾਣ ਵਿੱਚ ਰੁਕਾਵਟ ਪੈਦਾ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਮੇਰੀ ਚਿੰਤਾ ਇੱਥੇ ਹੈ ਕਿ ਅੱਜ ਦਾ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਹੈਬਹੁਤ ਅਕਸਰ ਇਕ, ਸੱਚਾ, ਪਰਿਵਰਤਨਸ਼ੀਲ, ਸਥਿਰ ਸਵੈ ਹੋਣ ਦੇ ਵਿਚਾਰ (ਅਤੇ ਆਦਰਸ਼) 'ਤੇ ਅਧਾਰਤ ਹੈ ਅਤੇ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਖੇਡ ਅਤੇ ਸੰਸ਼ੋਧਨ ਨੂੰ ਅਨੁਕੂਲ ਕਰਨ ਵਿਚ ਅਸਫਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਕਾਫੀ ਵੱਡੇ ਵਿਧੀਵਤ ਬੋਕਸ ਅਤੇ ਵਰਗਾਂ ਦੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਦੇ ਲੋਜਿਕ ਦੇ ਆਧਾਰ ਤੇ ਇਸਨੂੰ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ, ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਕ੍ਵਾਨਟੀਫਾਇਰ ਨਾਲ ਜੋ ਅੰਕੀ ਤੌਰ ਤੇ ਸਾਡੇ ਕੰਟੈਂਟ ਦੇ ਹਰ ਫੇਸਟ ਨੂੰ ਰੈਂਕ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਇਹ ਗ੍ਰਿਡ-ਪੈਟਰਨ ਵਾਲੀ ਡੇਟਾ-ਕੈਪਚਰ ਮਸ਼ੀਨ ਇਸ ਸੱਚਾਈ ਨੂੰ ਅਰਾਮ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਰੱਖਦੀ ਕਿ ਇਨਸਾਨ ਫਲੂਡ, ਬਦਲਦਾ,ਹਰ ਤਰੀਕੇ ਵਿੱਚ ਘੜਮੱਸ ਵਾਲਾ ਅਤੇ ਦੁਖਦਾਈ ਅਤੇ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਵੀ ਹੈ।
***
ਹਾਲਾਂਕਿ ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਆਪਣੇ ਅੱਲ੍ਹੜਪਣ ਵਿੱਚ ਹੈ, ਇਸਨੂੰ ਹਲੇ ਵੀ ਆਪਣੇ ਵਿੱਚ ਅੱਲ੍ਹੜਪਣ ਨੂੰ ਸ਼ਾਮਲ ਕਰਨਾ ਹੈ। ਇਸ ਨਾਲ ਖਾਸ ਤੌਰ ਤੇ ਮੇਰਾ ਮਤਲਬ ਸਿਰਫ ਨੌਜਵਾਨ ਨਹੀਂ, ਪਰ ਇਸ ਦੇ ਬਜਾਏ ਬਦਲਾਵ ਦੀ ਕਿਸਮ ਅਤੇ ਵਾਧਾ ਜੋ ਕਿ ਸਿਹਤਮੰਦ ਹੈ ਉਮਰ ਦੀ ਪਰਵਾਹ ਕੀਤਾ ਬਿਨ੍ਹਾਂ। ਡਿਫਾਲਟ ਤੌਰ ਤੇ ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਯੂਜ਼ਰਸ ਦਵਾਰਾ ਨਿਰੰਤਰ ਰਿਕੋਰਡ ਕਰਨਾ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਦਰਸ਼ਾਉਣ ਦੀ ਲੋੜ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਅਨਮੋਲ ਆਈਡੈਂਟਿਟੀ ਪਲੇਅ ਦੀ ਖਾਸੀਅਤ ਨੂੰ ਡੈਮੇਜ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਅਲੱਗ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਦੇਖਣਾ: ਸਾਡੇ ਵਿੱਚੋਂ ਕਈ ਉਸ ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਦੀ ਇੱਛਾ ਕਰਦੇ ਹਨ ਜੋ ਇੱਕ ਮਾਲ ਨਾਲੋਂ ਘੱਟ ਅਤੇ ਪਾਰਕ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹੋਵੇ। ਥੋੜ੍ਹੇ ਦੂਰ ਅਤੇ ਘੱਟ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ, ਮਜਬੂਰ, ਅਤੇ ਪੋਲਿਸਡ੍, ਹਾਂ, ਪਾਰਕ ਉਹ ਜਗ੍ਹਾ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਤੁਸੀਂ ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਕਰਦੋ ਜੋ ਥੋੜ੍ਹਾ ਡੰਬ ਹੋਵੇ। ਗੋਡੇ ਖੁਰਚੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਪਰ ਗਲਤੀਆਂ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅਣਗੌਲਾ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ, ਕਿਹੜਾ ਹੈ ਜਿ ਕਿ ਡੋਮੀਨੇਟ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਨਿਰੰਦਰ ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਡਿਮਾਂਡ, ਜਿਸਦੇ ਸਿੱਟੇ ਵਜੋਂ ਲਗਾਤਾਰ ਜ਼ਿਆਦਾ ਚਿੰਤਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਕੀ ਪੋਸਟ ਕੀਤਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਇੱਕ ਸਿਹਤਮੰਦ ਸੁਧਾਰਾਤਮਕ ਮੌਜੂਦਾ ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਲਈ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਪਲੈਟਫੋਰਮ ਬਣਾਏ ਜੋ ਕਿ ਵਿਵਹਾਰ ਕਰਨ ਲਈ ਹੋਰ ਰੂਪ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਨ ਅਤੇ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਉਸ ਵਿਵਹਾਰ ਤੋਂ ਇਹ ਪਰਿਭਾਸ਼ਾ ਦਿੱਤੀ ਜਾਵੇ ਕੌਣ ਉਹ ਇੱਕ ਹੈ ਤੇ ਉਹ ਇੱਕ ਕੀ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਪ੍ਰਗਟਾਵੇ ਲਈ ਗ਼ੈਰ- ਗਸ਼ਤ ਵਾਲੀਆਂ ਥਾਵਾਂ ਦਾ ਵਿਚਾਰ ਡਰਾਵਣਾ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਅਜਿਹੀਆਂ ਥਾਵਾਂ ਦੀ ਘਾਟ ਇਸ ਤੋਂ ਵੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਚਿੰਤਾਜਨਕ ਹੈ। *
ਡੋਮੀਨੇਟ ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਨੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੁਣ ਤੱਕ ਇੱਕ ਸਟੈਂਡ ਲਿਆ ਹੈ, ਮੇਰੇ ਵਿਚਾਰ ਵਿਚ ਇਕ ਕੱਟੜਪੰਥੀ, ਇਕ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸ਼੍ਰੇਣੀਬੱਧ ਅਤੇ ਸਰਬ ਵਿਆਪੀ ਪਛਾਣ ਦੇ ਇਕ ਸੰਸਕਰਣ ਲਈ ਇਕ ਪੱਖ ਲਿਆ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਇਕਲੌਤੀ, ਸਥਿਰ ਪਛਾਣ ਦੇ ਆਦਰਸ਼ ਨੂੰ ਮਜਬੂਰ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜਿਸਦਾ ਸਾਨੂੰ ਲਗਾਤਾਰ ਮੁਕਾਬਲਾ ਕਰਨਾ ਪਵੇਗਾ। ਇਹ ਇੱਕ ਵਿਚਾਰਧਾਰਾ ਹੈ ਜੋ ਆਪਣੇ ਆਪ ਦੀ ਅਸਲ ਗੜਬੜ ਅਤੇ ਤਰਲਤਾ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਫੜਦਾ, ਵਿਕਾਸ ਨੂੰ ਮਨਾਉਣ ਵਿੱਚ ਅਸਫਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਖਾਸ ਤੌਰ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਸਮਾਜਕ ਤੌਰ ਤੇ ਕਮਜ਼ੋਰ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਮਾੜਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਹੈਰਾਨ ਹਾਂ ਕਿ ਅਸੀਂ ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਕਿਵੇਂ ਬਣਾ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਜੋ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਪਛਾਣ ਬਾਕਸਾਂ ਦੁਆਰਾ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਆਪਸੀ ਸਬੰਧਾਂ ਨੂੰ ਗੂੜ੍ਹਾ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ। ਮੈਂ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਅਸਥਾਈ ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਪ੍ਰੋਫਾਈਲ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਦੇ ਨਵੇਂ ਤਰੀਕੇ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰੇਗਾ, ਇਕ ਉਹ ਜਿੰਦਗੀ ਨਹੀਂ ਜੋ ਜੰਮਿਆ ਹੋਇਆ, ਮਾਤਰਾ ਵਿਚ ਟੁਕੜੇ ਵਿਚ ਵੰਡਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਇਸ ਦੀ ਬਜਾਏ ਕੁਝ ਹੋਰ ਤਰਲ, ਬਦਲਣ ਅਤੇ ਜੀਵਿਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
* ਨੋਟ: ਇਹ ਵਿਚਾਰ ਕਿ ਇਕ ਵਿਅਕਤੀ ਦੀ ਇਕਹਿਰੀ, ਸਥਿਰ, ਸਹੀ ਜਾਂ ਪ੍ਰਮਾਣਿਕ ਪਛਾਣ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਸਭ ਤੋਂ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਵਧੇਰੇ ਸਮਾਜਕ ਤੌਰ ਤੇ ਕਮਜ਼ੋਰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਸਿਰਫ ਇਕ ਹੋਣ ਕਰਕੇ, ਅਣਜਾਣ ਪਛਾਣ ਇਹ ਸਭ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਨਹੀਂ ਜਾਪਦੀ ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਅਕਸਰ ਹੋ, ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ ਅਤੇ ਸਜ਼ਾ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਇਸ ਤੋਂ ਵੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਮਾਨਤਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ ਕਿ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਸਹੀ .ੰਗ ਨਾਲ ਅਨੰਦ ਲੈਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕੁਝ ਸਮਾਜਿਕ ਕੋਠੀਆਂ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਪਛਾਣ ਨੂੰ ਖੇਡਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਚਮਕਦਾਰ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਕਿਉਂਕਿ ਸੰਭਾਵਤ ਨਤੀਜੇ ਵਧੇਰੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਨਸਲ, ਜਮਾਤ, ਲਿੰਗ, ਯੌਨਤਾ, ਯੋਗਤਾ, ਉਮਰ, ਅਤੇ ਸ਼ਕਤੀ ਅਤੇ ਕਮਜ਼ੋਰੀ ਦੇ ਹੋਰ ਸਾਰੇ ਵੱਖ ਵੱਖ ਚਾਪਾਂ ਨੂੰ ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਕਿਵੇਂ ਬਣਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਇਸਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਸੁਧਾਰ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਇਸ ਬਾਰੇ ਵਿਚਾਰ ਵਟਾਂਦਰੇ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਬਣਨ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ।