सोशल मीडियाला जे बनले ते दाखवण्याची गरज नाही. सोशल मीडिया तरुण आहे, वाढीस वेदना होत आहेत आणि आपण समजुतींवर प्रश्न ठेवला पाहिजे आणि या नवीन माध्यमांना नवीन मर्यादेपर्यंत ढकलले पाहिजे. Snapchat ब्लॉग येथे माझी पहिली पोस्ट, सोशल मीडिया सामग्रीच्या गृहित धरलेल्या स्थिरतेवर योग्यरित्या प्रश्नचिन्ह उपस्थित करते. कायमस्वरुपी सामग्री हा फक्त एक पर्याय आहे, दूरगामी परिणामांसह निवड आणि ही आवश्यकता नाही. येथे, मी कायमस्वरुपाच्या एका मुख्य परिणामाबद्दल विचार करू इच्छितोः सोशल मीडिया प्रोफाइल.
परिचित सोशल मीडिया प्रोफाइल म्हणजे सहसा आपण कनेक्ट असलेल्या काही इतर लोकांसह आपल्याबद्दल आणि / किंवा आपण तयार केलेल्या माहितीचा संग्रह. प्रोफाइल अधिक किंवा कमी मर्यादित मार्गांनी संरचनेची ओळख: वास्तविक नाव धोरणे, आमच्या प्राधान्यांविषयी माहितीच्या सूची, तपशीलवार इतिहास आणि वर्तमान क्रियाकलाप या सर्व गोष्टींमध्ये स्वतःला पिळण्यासाठी बॉक्सचा एक अत्यंत संरचित संच असतो. पुढे, जसे जसे आमच्या दस्तऐवजीकरण इतिहासाची वाढ होते, त्या प्रोफाइलमध्ये शाब्दिक आकार तसेच आपल्या मनावर आणि वागणुकीचे वजन वाढते.
सोशल मिडिया प्रोफाइल आम्हाला हे पटवून देण्याचा प्रयत्न करतेकी आयुष्या, त्याच्या सर्व कालांतराने, त्याचे जीवनदेखील त्याचे नक्कल असावे; जिवंत अनुभवाचा तात्पुरता प्रवाह प्रोफाइल कंटेनरमध्ये हलविल्या जाणार्‍या स्वतंत्र, वेगळ्या, वस्तूंच्या संग्रहात हॅक करावा लागतो. प्रोफाईलचा तर्क म्हणजे जीवन कॅप्चर केले पाहिजे, जतन केले पाहिजे आणि काचेच्या मागे ठेवले पाहिजे. हे आपल्या जीवनाचे संग्रहण करणारे, आपल्या स्वत: चे संग्रहालय तयार करण्यास सांगते. काही क्षण कॅप्चर केले जातात, ग्रीडमध्ये ठेवले जातात, प्रमाणित केले जातात आणि त्यांना रँक दिला जातो. कायमस्वरुपी सोशल मीडिया अशा प्रोफाईलवर आधारित आहेत, ज्यात प्रत्येकजण कमी-अधिक प्रमाणात मर्यादित आणि ग्रीड सारखा आहे. पुनर्वसन कायमस्वरूपी म्हणजे या प्रकारच्या सोशल मीडिया प्रोफाइलवर पुनर्विचार करणे आणि हे काचेच्या मागे संरक्षित संग्रह म्हणून नव्हे तर अधिक जिवंत, द्रवपदार्थ आणि सतत बदलणारे प्रोफाइल म्हणून ओळखण्याची शक्यता असते.
***
सोशल मीडियावरील श्रेण्यांमध्ये ओळख रेकॉर्ड करणे सर्वच वाईट नाही आणि येथे त्यांचे ध्येय आहे की त्यांनी नाहीसे व्हावे असा युक्तिवाद करणे नाही, तर त्याऐवजी त्यांचा विचार केला जाऊ शकतो का, केवळ एका पर्यायात बनविला जाऊ शकतो आणि कदाचित डीफॉल्ट नाही? मानव आणि अस्मिता स्वतः मूलभूतपणे द्रव आणि सतत बदलत आहेत हे लक्षात घेतल्यामुळे असे अनेक ओळख-कंटेनरमध्ये काम करण्यास सांगत नाहीत असे सोशल मीडिया तयार केले जाऊ शकते?
हे जाणून घेण्यासाठी, मुलांच्या कथा, सेल्फ-हेल्प बुक्स आणि आम्हाला स्वतःला सत्य असल्याचे सांगत दररोजच्या सल्ल्यात आढळलेल्या सामान्य आणि विशिष्ट आधुनिक, सांस्कृतिक ट्रुझिमबद्दल क्षणभर विचार करूया आम्ही कोण आहोत याची वास्तविक, अस्सल आवृत्ती शोधून ती विश्वासू राहिली पाहिजे. हा बर्‍याचदा चांगला सल्ला ठरू शकतो, परंतु मी टाइप केल्याप्रमाणे आपण “अस्सल” हा शब्द वाचत असाल तर तुम्हाला आधीच माहित असेल की सल्ल्याशिवाय काहीच नसलेतरी फक्त एकच व्यक्ति शिवाय काहीच राहू शकत नाही आणि स्थान, आणि याप्रमाणे धावांना परावृत्त करण्याचा धोका आहे. अशी आणखी एक विचारसरणी आहे, जी ओळख कधीच मजबूत नसते आणि नेहमीच प्रवाहात असते म्हणून समजते. एकट्या, अपरिवर्तनीय स्वत्वाऐवजी, आपण नामांऐवजी आणखी एक क्रियापद 'लिक्विड सेल्फ’ मानू.
मला माहित आहे, हे अमूर्त आहे आणि आम्ही ब्लॉगवर हा तात्विक विवाद सोडवू शकणार नाही, परंतु ओळख सुसंगतता आणि बदल यांच्यातील तणावात इंटरनेटने एक मनोरंजक भूमिका बजावली आहे. आतापर्यंत ही कहाणी परिचित आहेः भौगोलिक स्थान, शारीरिक क्षमता तसेच वंश, लिंग, वय, अगदी प्रजाती यासारख्या गोष्टींपेक्षा आपण कोण आहोत यावर पुनर्विचार करण्याच्या शक्यतेसह वेब गर्भवती आहे [तथापि, ही अलिप्तता नेहमीच एक कल्पना रम्यता होती]. The New Yorker च्या कार्टूनने उपहासाने एक विनोद केला की, “इंटरनेटवर, आपण एक श्वान आहात हे कोणालाही कळणार देखील नाही”. स्टोरी जसजशी पुढे जाते, तसतसे वेब मुख्य प्रवाहातआणि व्यावसायिकपणे जात नाही. हे सामान्य आहे आणि कोठेतरी उत्स्फूर्त अज्ञातवास सुसंगत ओळखीने बदलण्यात आला आहे. आता आपण सर्वांना माहित आहे की आपण श्वान आहात, परंतु त्याशिवाय दुसरे काहीही असणे कठीण आहे.
सोशल मीडियाआपल्या स्वत:च्या अस्मितेवर, सतत रेकॉर्ड केलेल्या, नेहमीच संग्रहित केलेल्या आणि स्वतःच्या नेहमीच उपलब्ध असलेल्या प्रोफाइलमध्ये परत सादर करण्यासाठी प्रचंड जोर देण्यास आला आहे. होय, ओळख महत्त्व, अर्थ, इतिहास आणि आनंदाचे स्रोत असू शकते, परंतु, आज, ओळख वेगाने वाढत आहे, आपोआप स्वतःशी आपला संपर्क वाढवत आहे. प्रोफाईल फोटो, पार्श्वभूमी, आपल्याला काय आवडते, आपण काय करता, आपले मित्र कोण सर्वच कधीही न संपणार्‍या आणि नेहमीच वाढत असलेल्या स्वत: वर पाळत ठेवतात या निरोगी डोसाला इतर देखील पाहतात. एका श्वासात काय होऊ शकते ते म्हणजे दुसर्‍या “सेल्फ-पोलिसींग” मधील “सेल्फ-अभिव्यक्ति” जेव्हा आपण कोण आहात (आणि अशा प्रकारे आपण कोण नाही) दररोजच्या जीवनाचा भाग बनतात.
स्वत:ची अभिव्यक्ती, जेव्हा कायम श्रेणी बॉक्समध्ये (डिजिटल किंवा अन्यथा) एकत्रित केली जाते तेव्हा वाढत्या मर्यादित होण्याचा आणि स्वत: ची मर्यादा येण्याचा धोका असतो. वर सांगितल्याप्रमाणे “खरा”, अस्सल आणि “स्वतःला खरे” असा दबाव दिल्यास एखाद्याचा स्वतःचा हा मोठा पुरावा मर्यादित होऊ शकतो आणि ओळख बदलास अडथळा आणू शकतो. माझी चिंता ही आहे की आजकालचा प्रबळ सोशल मीडिया बरेचदा एक, सत्य, अपरिवर्तनीय, स्थिर स्वयंपूर्ण कल्पनेच्या (आणि आदर्श) कल्पनेवर आधारित आहे आणि अशा प्रकारे खेळकरपणा आणि पुनरावृत्ती करणे अपयशी ठरते. हे अत्यंत संरचित बॉक्स आणि श्रेणींच्या तर्क शास्त्रानुसार तयार केले गेले आहे, बहुतेक क्वांटिफायर्ससह जे आमच्या सामग्रीच्या प्रत्येक गोष्टीची संख्यात्मक क्रमवारी करतात आणि हे ग्रीड-नमुना असलेले डेटा-कॅप्चर मशीन मानवतेला दु: खी आणि आश्चर्यकारक अशा दोन्ही प्रकारे द्रव, बदलणारे आणि गोंधळलेले आहे हे सहजतेने सामावून घेत नाही.
***
जरी सोशल मीडियात त्याच्या तरुणपणात असतानाच, किशोरवयीनपणामध्ये आरामाचा अजून समावेश केलेला नाही. त्याद्वारे मी केवळ तरुण लोकच नाही तर त्याऐवजी वयाची पर्वा न करता निरोगी असलेल्या परिवर्तनाचा प्रकार आणि विकास याचा अर्थ असा आहे. डीफॉल्ट सोशल मीडिया वापरकर्त्यांना कायमचे रेकॉर्ड करणे आणि त्यांचे प्रदर्शित करणे हे ओळख खेळाचे अमूल्य महत्त्व नुकसान करते. वेगळ्या प्रकारे सांगा: आपल्यापैकी बर्‍याच जणांना सोशल मीडियाची इच्छा आहे जी मॉलपेक्षा कमी आणि उद्यानासारखी आहे. खूपच प्रमाणित, मर्यादित आणि सभ्य असल्यामुळे, उद्यान असे काहीतरी आहे जेथे आपण मुके व्यक्ती सारखे काहीतरी करू शकता. गुडघे झिजतात. परंतु चुका पूर्णपणे टाळता येऊ नयेत, जे वर्चस्व गाजवतात, कायमस्वरूपी सोशल मीडियाची मागणी, परिणामी काय पोस्ट केले जात आहे याची सतत चिंता असते. अस्तित्त्वात असलेल्या सोशल मीडियावर निरोगी सुधारणा करणे म्हणजे असे प्लॅटफॉर्म तयार करणे जे असे वर्तन न करता वागण्यासाठी अधिक जागा प्रदान करते की तो कोण आहे आणि काय करू शकतो हे नेहमीच परिभाषित करते. अभिव्यक्तीसाठी गस्त नसलेल्या जागांची कल्पना भयावह असू शकते परंतु अशा जागांचा अभाव यापेक्षा चिंताजनक आहे. *
वर्चस्व असलेल्या सोशल मीडियाने आतापर्यंत अशी भूमिका घेतली आहे, जे माझ्या मते एक मूलगामी आहे, ज्याची ओळख अत्यंत वर्गीकृत आणि सर्वव्यापी आहे, जी एकल, स्थिर अस्मितेची आदर्श आहे जिचा आपण सतत सामना करावा लागतो. हे एक तत्वज्ञान आहे जे स्वत: ची वास्तविक अस्वस्थता आणि लहरीपणा ग्रहण करीत नाही, वाढ साजरे करण्यात अयशस्वी झाले आणि विशेषत: सामाजिकदृष्ट्या असुरक्षित अशा लोकांसाठी ते वाईट आहे. मला आश्चर्य करतो की आम्ही सोशल मीडिया कसे तयार करू शकतो जे आपल्या ओळखीच्या चौकटीद्वारे नेहमीच आपल्यासाठी आपले नाते आणखी तीव्र करते. मला वाटते की तात्पुरते सोशल मीडिया सोशल मीडिया प्रोफाइल समजून घेण्यासाठी नवीन मार्ग प्रदान करेल, जिचा जीवनात नसलेल्या गोठलेल्या, प्रमाणित तुकड्यांमधील जीव बदलला जाईल पण त्याऐवजी काहीतरी आणखी प्रवाही, बदलणारे आणि जिवंत असेल.
* टीपः एखाद्या व्यक्तीची एकच, स्थिर, खरी किंवा अस्सल ओळख असणे आवश्यक आहे ही कल्पना ज्यांना अधिक सामाजिकदृष्ट्या असुरक्षित केले जाते त्यांच्यासाठी सर्वात कठीण आहे. केवळ एक, अबाधित ओळख असणे हे सगळे समस्याग्रस्त वाटत नाही कारण आपण कोण आहात हे बहुतेक वेळेस कलंकित होत नाही आणि दंडात्मक होत नाही. तथापि, आत्ता अधिक ओळख आवश्यक आहे जेणेकरून बरेच लोक योग्य प्रकारे उपभोग घेतात आणि काही सामाजिक-कप्प्यांची आवश्यकता असते जेथे ओळख दाखवली जाऊ शकते आणि संभाव्य परिणाम हे अधिक असल्यामुळे त्यांना प्रकाशझोतामध्ये ठेवले जात नाही. वंश, वर्ग, लिंग, लैंगिकता, क्षमता, वय आणि सामर्थ्य आणि असुरक्षिततेच्या इतर विविध छेदनबिंदू सोशल मीडिया कसे तयार केले, वापरले आणि सुधारित केले याबद्दलच्या चर्चेचा भाग असणे आवश्यक आहे.