Ik heb het altijd een beetje vreemd gevonden dat deze periode in onze geschiedenis het "post-personal computer" -tijdperk wordt genoemd, terwijl het eigenlijk het more-personal computer"-tijdperk (ofwel het tijdperk waarin we meer gebruik maken van de persoonlijke computer), zou moeten worden genoemd.
Ik las gisteren een geweldig verhaal over een man genaamd meneer Macintosh. Hij was een man ontworpen door Steve Jobs om in de Macintosh-computer te leven toen deze werd gelanceerd. Dat was gisteren 30 jaar geleden. Hij verscheen af en toe eens, verborgen achter een vervolgkeuzemenu of hij kwam tevoorschijn van achter een pictogram. Gewoon eventjes snel en niet te vaak. Je zou bijna denken dat hij niet echt was.
Pas gisteren realiseerde ik me dat Steve's idee om een man aan een computer te koppelen zo vroeg in zijn carrière was ontstaan. Maar in die tijd werd de Macintosh gedwongen te leveren zonder meneer Macintosh, omdat de ingenieurs slechts gebruik konden maken van 128 kilobytes aan geheugen. Pas veel later in Steve's carrière zou hij de mens echt aan de machine koppelen: de lancering van de iPhone op 29 juni 2007.
In het verleden zorgden technische beperkingen ervoor dat computers meestal op fysieke locaties werden aangetroffen, zoals de auto, in het huis of de school. De iPhone koppelde een computer op unieke wijze aan een telefoonnummer — aan JOU.
Nog niet zo lang geleden was communicatie afhankelijk van de locatie. We zaten ofwel samen in dezelfde kamer, in welk geval we face to face konden praten, of we zaten elk aan de andere kant van de wereld, in welk geval we naar je kantoor konden bellen of een brief naar je huis konden sturen. We zijn sinds kort pas begonnen met het koppelen van telefoonnummers aan individuele personen met het oog op berekeningen en communicatie.
De reden waarom ik dit vertel, is om vast te stellen en jullie te laten zien dat smartphones gewoon het hoogtepunt zijn van Steve's reis om de mens met de machine te identificeren en het tijdperk van de More-Personal Computer teweeg te brengen.
Er zijn drie kenmerken van het More-Personal Computer-tijdperk die vooral relevant zijn voor ons werk bij Snapchat:
1) Overal internet
2) Snel en eenvoudig media maken
3) Kortstondigheid
Toen we in 2011 voor het eerst aan Snapchat begonnen, was het eigenlijk gewoon speelgoed. In veel opzichten is het dat nog steeds, maar om Eames te citeren: “Speelgoed is echt niet zo onschuldig als het eruitziet. Speelgoed en spelletjes zijn de opmaat naar serieuze ideeën.”
De reden om speelgoed te gebruiken hoeft niet te worden uitgelegd: het is gewoon leuk. Maar het gebruik van speelgoed is een geweldige kans om te leren.
En jongens, dat hebben we ook gedaan.
Het hebben van internet overal betekent dat onze oude opvatting van de wereld die gescheiden is in een online en een offline ruimte, niet langer belangrijk is. Voor de traditionele social media moesten we ervaringen meemaken in de offline wereld, deze ervaringen moesten worden vastlegd, en we moesten ze vervolgens online plaatsen om de ervaring te reproduceren en erover te praten. Bijvoorbeeld: ik ga op vakantie, neem veel foto's, kom thuis, selecteer de beste foto's, plaats ze online en praat erover met mijn vrienden.
Deze traditionele kijk op identiteit op social media is eigenlijk vrij radicaal: jij bent de som van je gepubliceerde ervaring. Dit staat ook wel bekend als: foto's of het gebeurde niet.
Of in het geval van Instagram: mooie foto's of het is niet gebeurd EN je bent niet cool.
Dit idee van het creëren van een profiel was heel logisch in de binaire ervaring van online en offline. Het is ontworpen om opnieuw te creëren wie we online zijn, zodat mensen met ons kunnen communiceren, zelfs als we op dat moment niet zijn ingelogd.
Snapchat vertrouwt op het hebben van internet overal, om zo een totaal andere ervaring te bieden. Snapchat zegt dat we niet de som zijn van alles wat we hebben gezegd of gedaan, ervaren of gepubliceerd — we zijn het resultaat. We zijn wie we vandaag de dag zijn.
We hoeven niet langer de “echte wereld” vast te leggen en deze online opnieuw te creëren. We leven en communiceren gewoon op hetzelfde moment.
Communicatie is afhankelijk van het creëren van media en wordt beperkt door de snelheid waarmee die media worden gemaakt en gedeeld. Het kost tijd om je emoties, gevoelens en gedachten om te zetten in mediacontent, zoals spraak, schrijven of fotografie.
Mensen hebben inderdaad altijd media gebruikt om zichzelf te begrijpen en om met anderen te delen. Ik zal je het Keltisch besparen bij deze vertaling van Robert Burns: "Oh, zou het geschenk ons wat kracht geven om onszelf te zien zoals anderen ons zien."
Toen ik dat citaat hoorde, kon ik niet anders dan aan zelfportretten denken. Of voor ons millennials: de selfie! Zelfportretten helpen ons te begrijpen hoe anderen ons zien. Ze geven weer hoe we ons voelen, waar we zijn en wat we doen. Ze zijn misschien wel de meest populaire vorm van zelfexpressie.
In het verleden duurde het voltooien van levensechte zelfportretten weken en waren er miljoenen penseelstreken voor nodig. In de wereld van het creëren van snelle en eenvoudige media, kan de selfie onmiddellijk gemaakt worden. Het vertegenwoordigt wie we zijn en hoe we ons voelen, op dit exacte moment.
Tot nu toe was het fotografische proces veel te traag om er een gesprek over te kunnen voeren. Maar met het creëren van snelle en eenvoudige media kunnen we communiceren door middel van foto's, en niet alleen om hen heen zoals we deden op social media. Wanneer we beginnen te communiceren via media, lichten we op. Het is leuk!
Het is logisch dat de selfie als de fundamentele eenheid van communicatie op Snapchat wordt gezien, omdat het de overgang markeert tussen digitale media als zelfexpressie en digitale media als communicatie.
En dit brengt ons bij het belang van kortstondigheid in de kern van een gesprek.
Snapchat verwijdert inhoud, zodat we ons kunnen concentreren op het gevoel dat de inhoud je geeft, niet hoe de inhoud eruitziet. Dit is een conservatief idee, de natuurlijke reactie op radicale transparantie die de integriteit en context van gesprekken herstelt.
Snapchat stelt verwachtingen rond gesprekken die de verwachtingen weerspiegelen die we hebben als we met iemand in levende lijve praten.
Dat is waar Snapchat om draait. Niet óver inhoud praten, maar via inhoud. Niet met vreemden, maar met vrienden. Identiteit verbonden met het hier en nu. Ruimte voor groei, emotioneel risico, expressie, fouten, ruimte voor JOU.
Het tijdperk van More Personal Computing heeft gezorgd voor de technische infrastructuur voor meer persoonlijke communicatie. We voelen ons zo bevoorrecht om deel uit te maken van deze ongelooflijke transformatie.
Snapchat is een product dat recht vanuit het hart is gebouwd. Dat is de reden waarom we in Los Angeles zijn. Ik praat vaak met mensen over de conflicten tussen technologiebedrijven en bedrijven die content leveren. Ik heb gemerkt dat een van de grootste problemen is dat technologiebedrijven films, muziek en televisie vaak als INFORMATIE beschouwen. Regisseurs, producers, muzikanten en acteurs zien ze daarentegen als gevoelens, als een vorm van expressie. Niet om doorzocht, gesorteerd en bekeken te worden, maar iets wat mensen moeten ERVAREN.
Snapchat richt zich op de ervaring van een gesprek en niet op de overdracht van informatie. We vinden het geweldig om deel uit te maken van deze community.
Bedankt dat jullie me vandaag hebben uitgenodigd en bedankt dat jullie deel uitmaken van onze reis. Ons team kijkt ernaar uit om jullie allemaal te leren kennen.