ਹੇਠਾਂ ਦਿੱਤੇ ਕੀਨੋਟ Snapchat ਦੇ ਸੀਈਓ ਈਵਾਨ ਸਪੈਗੇਲ ਦੁਆਰਾ ਅਪ੍ਰੈਲ 11, 2014 ਨੂੰ ਪੌਲੇਅ ਪੈਵੇਲੀਅਨ ਵਿਖੇ ਐਲਏ ਹੈਕਸ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਸਨ।
ਇਸ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਤੁਹਾਡੇ ਦੁਆਰਾ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਸਮੇਂ ਅਤੇ ਧਿਆਨ ਲਈ ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਸ਼ੁਕਰਗੁਜ਼ਾਰ ਹਾਂ। ਇਹ ਸਰਾਸਰ ਅਵਿਸ਼ਵਾਸਯੋਗ ਹੈ ਕਿ ਇੰਨ੍ਹੇ ਸਾਰੇ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਨੂੰ ਇੱਥੇ ਇਕੱਠੇ ਹੋ ਕੇ ਚੀਜ਼ਾਂ ਬਣਾਉਂਦੇ ਦੇਖਣਾ। ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੀ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਪ੍ਰਸੰਸਾ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਸ਼ਾਮਲ ਕੀਤਾ।
ਲੋਕ ਮੈਨੂੰ ਅਕਸਰ ਪੁੱਛਦੇ ਹਨ ਕਿ ਸਫਲਤਾ ਦਾ ਰਾਜ ਕੀ ਹੈ ਅਤੇ ਮੈਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੀ ਥੋੜ੍ਹਾ ਉਤਸੁਕ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ।
ਪਰ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਮੈਂ ਇਸਦਾ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ ਖੋਜ ਲਿਆ। ਮੈਂ ਇੰਨ੍ਹਾ ਕੁ ਖੁਸ਼ਕਿਸਮਤ ਸੀ ਕਿ ਮੇਰੀ ਹਥੇਲੀ ਨੂੰ ਇੱਕ ਹੁਸ਼ਿਆਰ ਬੁੱਢੇ ਆਦਮੀ ਨੇ ਹੋਂਗ ਕੋਂਗ ਦੇ ਮੰਦਰ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਿਆ। ਅਧਿਐਨ ਦੇ ਜੋੜ ਨਾਲ਼ ਕਿ ਮੇਰਾ 30 ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਵਿਆਹ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ ਅਤੇ ਮੇਰਾ ਮੁੰਡਾ ਹੋਵੇਗਾ- ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਸਫਲਤਾ ਪਾਉਣ ਦੇ ਤਿਨ ਰਾਜ ਵੀ ਦਿੱਤੇ।
ਉਹ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹਨ:
1. ਮਿਹਨਤ
2. ਯੋਗਤਾ
3. ਇਨਸਾਨ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ
ਇਹ ਦੱਸਦੇ ਹੋਏ ਕਿ ਅਗਲੇ 36 ਘੰਟਿਆਂ ਲਈ ਇਕੱਠੇ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦੇ ਇਰਾਦੇ ਨਾਲ ਤੁਸੀਂ ਸਾਰੇ ਇੱਥੇ ਸ਼ੁੱਕਰਵਾਰ ਦੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਦਸ ਵਜੇ ਇਕੱਠੇ ਹੋਏ ਹੋ - ਮੈਨੂੰ ਮਿਹਨਤ ਜਾਂ ਯੋਗਤਾ ਬਾਰੇ ਵਿਸਤਾਰ ਕਰਨ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਮਹਿਸੂਸ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ। ਸਾਫ ਹੀ ਉਹ ਤੁਹਾਡੀ ਨੇਕਨੀਤੀ ਦੇ ਵਿੱਚ ਹਨ।
ਇਸ ਲਈ ਅੱਜ ਰਾਤ ਇੱਥੇ ਮੈਂ ਜਿਸ ਉੱਤੇ ਧਿਆਨ ਕੇਂਦਰਤ ਕਰਨ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ਉਹ ਮਨੁੱਖੀ ਰਿਸ਼ਤੇ ਹਨ, ਉਹ ਕਿਸਮ ਦੇ ਨਹੀਂ ਜੋ ਵਪਾਰਕ ਕਾਰਡਾਂ ਦਾ ਆਦਾਨ-ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਕੇ ਜਾਂ ਲਿੰਕਡਿਨ 'ਤੇ ਇਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਜੋੜ ਕੇ ਵਿਕਸਤ ਕੀਤੇ ਗਏ ਹਨ, ਪਰ ਇਹ ਉਹ ਕਿਸਮ ਹੈ ਜੋ ਸਮੇਂ ਦੇ ਨਾਲ ਬਣਦੀ ਹੈ, ਡੂੰਘੀ, ਭਾਵੁਕ ਅਤੇ ਆਤਮੀ ਦੀ ਗੱਲਬਾਤ ਦੁਆਰਾ।
ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਕੁਝ Snapchat ਤੇ ਸਾਂਝਾ ਕਰਾਂ ਜੋ ਕਿ ਮੈਂ ਹਾਈ ਸਕੂਲ ਦੇ ਵਿੱਚ ਸਿੱਖਿਆ ਸੀ, ਕਰੌਸਰੋਡਜ਼, ਜੋ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਵਾਰੀ-ਵਾਰੀ The Ojai ਫਾਊਂਡੈਸ਼ਨ - ਕੌਂਸਲ ਦੀ ਪ੍ਰੈਕਟਿਸ ਤੋਂ ਬੋਰੋ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਇਹ ਤੁਹਾਡੇ ਵਿੱਚੋਂ ਕੁਝ ਨੂੰ ਹੋਕੀ ਲੱਗ ਸਕਦਾ ਹੈ ਪਰ ਸਾਡੇ ਲਈ ਬਹੁਤ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ। ਇਸਦਾ ਮਤਲਬ ਹੈ ਕਿ ਹਫਤੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਦਿਨ, ਲਗਭਗ ਇੱਕ ਘੰਟੇ ਲਈ, 10 ਟੀਮ ਮੈਂਮਬਰਾਂ ਦਾ ਗਰੁੱਪ ਇਕੱਠਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਉਹ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ ਇਸ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਅਤੇ ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਫਲਤਾ ਦੇ ਤਿੰਨ ਰਾਜ ਹਨ, ਕਾਉਂਸਿਲ ਲਈ ਵੀ ਤਿੰਨ ਨਿਯਮ ਹਨ। ਪਹਿਲਾ ਇਹ ਕਿ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਦਿਲ ਤੋਂ ਬੋਲੋ, ਦੂਜਾ ਇਹ ਕਿ ਸੁਣਨ ਦਾ ਫਰਜ਼, ਅਤੇ ਤੀਜਾ ਇਹ ਕਿ ਜੋ ਵੀ ਕਾਉਂਸਿਲ ਵਿੱਚ ਹੋਵੇਗਾ ਉਹ ਕਾਉਂਸਿਲ ਵਿੱਚ ਹੀ ਰਹੇਗਾ। ਅਸੀਂ ਇਹ ਪਾਇਆ ਕਿ ਇਹ ਖਾਸ ਜੋੜ ਅਵਿਸ਼ਵਾਸਯੋਗ ਤੌਰ ਤੇ ਸਿੱਖਣ ਲਈ ਲਾਭਕਾਰੀ ਹੈ, ਸਿਰਫ ਇਹ ਦੱਸਣ ਲਈ ਨਹੀਂ ਕਿ ਅਸੀਂ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਹੇ ਹਾਂ ਪਰ ਹੋਰਾਂ ਦੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨ ਅਤੇ ਸਮਝਣ ਲਈ ਵੀ।
ਇੱਕ ਦੋਸਤ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਤੈਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ ਕਿ ਤੂੰ ਉਸ ਇਨਸਾਨ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ ਹੈਂ ਜਦੋਂ ਉਹ ਕੋਈ ਐਸਾ ਇਨਸਾਨ ਹੋਵੇ ਜਿਸ ਨਾਲ ਤੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਸਾਂਝੀਆਂ ਕਰ ਸਕੇਂ ਅਤੇ ਮੈਂ ਇਸ ਵਿੱਚ ਜੋੜਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਮੁਮਕਿਨ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਇਨਸਾਨ ਉਹੀ ਹੋਵੇ ਜਿਸ ਨੂੰ ਤੁਸੀਂ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸੁਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ।
ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਿਲ ਤੋਂ ਬੋਲਣ ਦੇ ਮਹੱਤਵ ਨੂੰ ਛੂਟ ਨਾ ਦਿੰਦਿਆਂ ਜਾਂ ਸੋਚ-ਸਮਝ ਕੇ ਸੁਣਨਾ, ਮੈਂ ਉਸ ਖਿਆਲ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਜੋ ਕੁਝ ਵੀ ਕਾਉਂਸਿਲ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਉਹ ਕਾਉਂਸਿਲ ਵਿੱਚ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਸੁਨਿਸ਼ਚਿਤ ਕਰਨਾ ਕਿ ਕਾਉਂਸਿਲ ਦੌਰਾਨ ਪ੍ਰਗਟ ਕੀਤੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਪਬਲਿਕ ਤੌਰ ਤੇ ਸਾਂਝੀਆਂ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਤਾਂ ਇਹ ਸਾਡੇ ਲਈ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਕਮਜ਼ੋਰ ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਜਗ੍ਹਾ ਬਣਾਉਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਹ ਸਾਨੂੰ ਸਾਡੇ ਡੂੰਘੇ ਅਤੇ ਬਹੁਤ ਹੀ ਅਲੱਗ ਸੋਚ ਨੂੰ ਸਾਂਝਾ ਕਰਨ ਦੀ ਪ੍ਰਵਾਨਗੀ ਦਿੰਦਾ ਹੈ - ਉਹ ਸੋਚ ਅਤੇ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ਾਇਦ ਅਲੱਗ ਸੰਦਰਭ ਵਿੱਚ ਅਸਾਨੀ ਨਾਲ ਗਲਤ ਸਮਝਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਹੋਰ ਅਸਾਨੀ ਨਾਲ: ਅਸੀਂ ਕਾਉਂਸਿਲ ਦੀ ਪਰਦੇਦਾਰੀ ਦੀ ਇੱਜ਼ਤ ਕਰਦੇ ਹਾਂ।
ਬਦਕਿਸਮਤੀ ਨਾਲ, ਪਰਦੇਦਾਰੀ ਨੂੰ ਅਕਸਰ ਗੁਪਤਤਾ ਵਜੋਂ ਦਰਸਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਦੋਂ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਨਿਸਬੇਨਬਾਮ ਦੱਸਦਾ ਹੈ, ਪਰਦੇਦਾਰੀ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਸੰਗ ਦੀ ਸਮਝ 'ਤੇ ਕੇਂਦ੍ਰਿਤ ਹੈ। ਉਹ ਨਹੀਂ ਜੋ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਹੈ- ਪਰ ਉਹ ਕਿੱਥੇ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਕਿਸਨੂੰ। ਗੋਪਨੀਯਤਾ ਸਾਨੂੰ ਉਸ ਨੇੜਤਾ ਦਾ ਅਨੰਦ ਲੈਣ ਅਤੇ ਸਿੱਖਣ ਦੀ ਆਗਿਆ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਜੋ ਕਿ ਬਣਾਈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਵੱਖਰੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਵੱਖਰੇ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਸਾਂਝੀਆਂ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਅਲੱਗ ਸੰਦਰਭ ਦੇ ਵਿੱਚ।
ਕੁੰਦਿਰਾ ਲਿਖਦਾ ਹੈ, "ਨਿਜੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤਾਂ ਨੂੰ ਬੁਰਾ-ਭਲਾ ਕਹਿੰਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਮਾੜੇ ਬੋਲ ਵਰਤਦੇ ਹਾਂ; ਇਹ ਕਿ ਅਸੀਂ ਭਾਈਚਾਰਾ ਨਾਲੋਂ ਨਿੱਜੀ ਥਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਵੱਖਰਾ ਵਿਵਹਾਰ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਜੋ ਹਰ ਕਿਸੇ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਅਸ਼ਲੀਲ ਤਜਰਬਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਇਹ ਵਿਅਕਤੀ ਦੇ ਜੀਵਨ ਦਾ ਬਹੁਤ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਅਧਾਰ ਹੈ; ਉਤਸੁਕਤਾ ਨਾਲ, ਇਹ ਅਸ਼ਲੀਲ ਤੱਥ ਸਦਾ ਲਈ ਪਾਰਦਰਸ਼ੀ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਵਾਲੇ ਘਰਾਂ ਦੇ ਕਵਿਤਾ ਸੁਫ਼ਨਿਆਂ ਦੁਆਰਾ ਬੇਹੋਸ਼, ਅਣਜਾਣ, ਅਸਪਸ਼ਟ ਰਿਹਾ, ਇਸਦੀ ਸ਼ਾਇਦ ਹੀ ਕਦੇ ਕੀਮਤ ਸਮਝੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਸਭਨਾਂ ਨਾਲੋਂ ਹੋਰ ਸਭ ਚੀਜ਼ਾਂ ਤੋਂ ਉੱਪਰੋਂ ਬਚਾਓ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।"
ਅਮਰੀਕਾ ਦੇ ਵਿੱਚ, ਇੰਟਰਨੈੱਟ ਦੇ ਆਉਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਪਬਲਿਕ ਅਤੇ ਪ੍ਰਾਇਵੇਟ ਵਿੱਚ ਵੰਡੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਭੌਤਿਕ ਸਥਿਤੀ ਨਾਲ ਬੰਨ੍ਹਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ - ਸਾਡਾ ਕੰਮ ਅਤੇ ਸਾਡਾ ਘਰ। ਉਹ ਸੰਦਰਭ ਜਿਸ ਨਾਲ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਮਿੱਤਰਾਂ ਅਤੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨਾਲ ਗੱਲਬਾਤ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ ਉਹ ਬਹੁਤ ਸਾਫ ਸੀ। ਕੰਮ ਉੱਤੇ, ਅਸੀਂ ਪ੍ਰੋਫੈਸ਼ਨਲਜ਼ ਸੀ, ਅਤੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਅਸੀਂ ਪਤੀ, ਪਤਨੀ, ਮੁੰਡਾ ਅਤੇ ਕੁੜੀ ਸੀ।
ਮਸ਼ਹੂਰ ਹਸਤੀਆਂ ਤੋਂ ਪਬਲਿਕ ਅਤੇ ਨਿਜੀ ਸਮੀਕਰਨ ਵਿਚਕਾਰ ਅੰਤਰ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਵਿਚ ਕੁਝ ਬਿਹਤਰ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਪਬਲਿਕ ਸ਼ਖਸੀਅਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਨਿਜੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਰੁਚੀ ਪੈਦਾ ਕਰ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ। ਜਦੋਂ ਕਿਸੇ ਦੀ ਗੋਪਨੀਯਤਾ ਨੂੰ ਡਰਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਕਿਸੇ ਸੰਦਰਭ ਵਿੱਚ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕੁਝ ਸਾਂਝਾ ਕਰਨ ਤੇ ਡੇਗਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਪਬਲਿਕ ਅਤੇ ਨਿਜੀ ਫਿਰ ਸਾਫ ਤੌਰ ਤੇ ਵੱਖ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
ਹਾਲ ਹੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਹਵਾਈ ਅੱਡੇ ਤੋਂ ਲੰਘਦਿਆਂ, ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਨਿਊਜ਼ਵੀਕ ਸਪੈਸ਼ਲ ਮਸਲੇ ਦੁਆਰਾ ਰੋਕਿਆ ਗਿਆ ਜਿਸ ਨੇ ਮਾਰਲਿਨ ਮੋਨਰੋ ਦੀ "ਗੁੰਮ ਹੋਈ ਸਕ੍ਰੈਪਬੁੱਕ" ਨੂੰ ਜ਼ਾਹਰ ਕਰਨ ਦਾ ਵਾਅਦਾ ਕੀਤਾ। ਦਰਅਸਲ, ਇੱਕ ਪੱਤਰਕਾਰ ਨੂੰ ਸਕ੍ਰੈਪਬੁੱਕ ਲੱਭੀ ਸੀ ਜੋ ਕਿ ਉਸਨੇ ਇੱਕ ਫੋਟੋਗ੍ਰਾਫਰ ਅਤੇ ਦੋਸਤ ਲਈ ਬਣਾਈ ਸੀ।
ਪੱਤਰਕਾਰ ਸਕ੍ਰੈਪਬੁੱਕ ਬਾਰੇ ਲਿਖਦਾ ਹੈ, “ਇਹ ਮਾਰਲਿਨ ਕੁਦਰਤੀ ਹਸਤੀ ਹੈ, ਘੜਮੱਸ ਵਾਲ ਹਨ ਅਤੇ ਇਸ ਬਾਰੇ ਚਿੰਤਾ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ ਕਿ ਕੋਈ ਉਸ ਬਾਰੇ ਕੀ ਸੋਚ ਸਕਦਾ ਹੈ ਜਾਂ ਉਸ ਉਸ ਵੱਲ ਕਿਵੇਂ ਵੇਖ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਫੋਟੋਆਂ ਦੀਆਂ ਬਨਾਵਟ ਵੱਲ਼ ਨਹੀਂ ਦੇਖ ਰਹੀ। ਉਹ ਉਸ ਵੱਲ ਦੇਖ ਰਹੀ ਹੈ ਜੋ ਉਹ ਫੋਟੋਆਂ ਵਿੱਚ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ। ਉਸਨੂੰ ਮਜ਼ਾ ਕਰਨਾ ਪਸੰਦ ਹੈ।”
ਪੰਨ੍ਹੇ ਰੰਗੀਨ ਹਨ, ਮਾਰਲਿਨ ਦੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਅਤੇ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਦੇ ਚਿੱਤਰ ਲਿਖੇ ਗਏ ਹਨ ਜੋ ਕਿ ਕਿਸੇ ਦੀ ਵੀ ਸੋਚ ਤੋਂ ਪਰੇ ਹਨ। ਪ੍ਰੋਡਕਸ਼ਨ ਗੀਅਰ ਨਾਲ ਘਿਰੇ ਬਾਥਰੋਬ ਵਿਚ ਆਪਣੀ ਇਕ ਤਸਵੀਰ ਅੱਗੇ, ਉਹ ਲਿਖਦੀ ਹੈ, “ਇਕ ਕੁੜੀ ਦੀ ਕੰਮ ਕਰਨ ਵੇਲੇ ਕੋਈ ਗੋਪਨੀਯਤਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ।” ਮਾਰਲਿਨ ਨੂੰ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਉਸਦੀ ਸਕ੍ਰੈਪਬੁੱਕ ਇੱਕ ਗੋਪਨੀਯ ਜਗ੍ਹਾ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਉਹ ਆਪਣੇ ਫੋਟੋਗ੍ਰਾਫਰ ਦੋਸਤ ਨਾਲ ਕੁਝ ਸਾਂਝਾ ਕਰ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਉਸਦੀ ਪਬਲਿਕ ਵਿਚਲੀ ਭੂਮਿਕਾ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਨਹੀਂ।
ਇੰਟਰਨੈੱਟ ਸਾਨੂੰ ਉਤਸਾਹਿਤ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਆਪਣੀਆਂ ਉਹਨਾਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਦੀ ਸਕ੍ਰੈਪਬੁੱਕ ਤਿਆਰ ਕਰੀਏ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ੇਅਰ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ, ਸੰਭਵ ਤੌਰ ਤੇ ਸੰਦਰਭ ਤੋਂ ਬਿਨ੍ਹਾਂ, ਸਾਡੇ ਦੋਸਤਾਂ ਦੇ ਮਨੋਰੰਜਨ ਲਈ ਜਾਂ "ਸਰੋਤਿਆਂ" ਲਈ। ਸਾਡੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਜਾਣਕਾਰੀ ਵਜੋਂ ਪ੍ਰਗਟ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ – ਉਹ ਸਾਡੀ ਹੋਂਦ ਨੂੰ ਸ਼੍ਰੇਣੀਬੱਧ ਕਰਨ ਅਤੇ ਪ੍ਰੋਫਾਈਲ ਕਰਨ ਲਈ ਵਰਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
ਇੰਟਰਨੈਟ ਉੱਤੇ, ਅਸੀਂ ਇਸਦੀ ਪ੍ਰਸਿੱਧੀ ਅਨੁਸਾਰ ਜਾਣਕਾਰੀ ਨੂੰ ਇਸਦੀ ਯੋਗਤਾ ਨਿਰਧਾਰਤ ਕਰਨ ਲਈ ਸੰਗਠਿਤ ਕਰਦੇ ਹਾਂ। ਜੇਕਰ ਇੱਕ ਵੈੱਬਸਾਈਟ ਦਾ ਹੋਰ ਕਈ ਵੈੱਬਸਾਈਟ ਦਵਾਰਾ ਹਵਾਲਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਹੈ, ਤਾਂ ਇਹ ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਨਿਸ਼ਚਿਤ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਜ਼ਿਆਦਾ ਕੀਮਤੀ ਅਤੇ ਸਹੀ ਹੈ। ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਉੱਤੇ ਵਿਅਕਤ ਕੀਤੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਇੱਕ ਅਨੁਰੂਪ ਫੈਸ਼ਨ ਵਿੱਚ ਮਿਣੀਆਂ, ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਅਤੇ ਵੰਡੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਭਾਵਨਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਕੀਮਤੀ ਭਾਵਨਾ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਉੱਤੇ ਕਾਰੋਬਾਰ ਸਾਡੇ ਨਿੱਜੀ ਸੰਬੰਧਾਂ ਵਿੱਚ ਪੂੰਜੀਵਾਦ ਦੇ ਹਮਲਾਵਰ ਪਸਾਰ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਸਾਨੂੰ ਇਹ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤਾਂ ਲਈ ਪਰਫੌਰਮ ਕਰੀਏ, ਉਹ ਚੀਜ਼ਾਂ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਜਿਵੇਂ, ਇੱਕ "ਨਿਜੀ ਬ੍ਰੈਂਡ ਉੱਤੇ ਕੰਮ ਕਰਨਾ" - ਅਤੇ ਬ੍ਰੈਂਡ ਸਾਨੂੰ ਇਹ ਦੱਸਦੇ ਹਨ ਕਿ ਪ੍ਰਮਾਣਤਾ ਹੀ ਇਕਸਾਰਤਾ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਹੈ। ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੇ “ਸੱਚੇ ਹਊਮੈਂ” ਦਾ ਸਨਮਾਨ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਸਾਰੇ ਦੋਸਤਾਂ ਲਈ ਉਹੀ ਸਵੈ ਦੀ ਨੁਮਾਇੰਦਗੀ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ ਜਾਂ ਬਦਨਾਮ ਹੋਣ ਦਾ ਜੋਖਮ ਹੈ।
ਪਰ ਇਨਸਾਨੀਅਤ ਕਦੇ ਵੀ ਸਹੀ ਜਾਂ ਗਲਤ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ। ਅਸੀਂ ਵਿਰੋਧਾਭਾਸੀਆਂ ਨਾਲ ਭਰੇ ਹੋਏ ਹਾਂ ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਬਦਲਦੇ ਹਾਂ। ਇਹ ਇਨਸਾਨ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਹਰਸ਼ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਬ੍ਰੈਂਡ ਨਹੀਂ ਹਾਂ; ਇਹ ਅਸਾਨ ਤੌਰ ਤੇ ਸਾਡੀ ਕੁਦਰਤ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਟੈਕਨੋਲੋਜੀ ਨੇ ਪਾਰਦਰਸ਼ੀ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਵਾਲੇ ਘਰ ਦੇ ਮਿਥਿਹਾਸ ਨੂੰ ਕਾਇਮ ਰੱਖਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਇੱਕ ਅਜਿਹਾ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਬਣਾਇਆ ਹੈ ਜੋ ਆਲੋਚਨਾਤਮਕ ਸੋਚ ਨਾਲੋਂ ਮਸ਼ਹੂਰ ਰਾਏ ਦੀ ਕਦਰ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਇਹ ਮੰਨ੍ਹਣ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਦਿੱਤੀ ਹੈ ਕਿ ਜ਼ਿਆਦਾ ਜਾਣਕਾਰੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਗਿਆਨ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਹੈ। ਅਤੇ ਵਧਦੇ ਤੌਰ ਤੇ, ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਅਜਿਹੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ ਜਿਵੇਂਕਿ ਰੋਸਨ ਦੱਸਦੀ ਹੈ, "ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਸਾਡੇ ਦੋਸਤਾਂ ਅਤੇ ਸਹਿਕਰਮੀਆਂ ਨੂੰ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਗੂੜ੍ਹੀ ਨਿੱਜੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਦਾ ਖੁਲਾਸਾ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ - ਇੱਕ ਘੱਟ ਸਮਝ ਵਾਲੇ ਸਰੋਤਿਆਂ ਦੁਆਰਾ - ਇਸ ਦੀ ਗਲਤ ਵਿਆਖਿਆ ਕੀਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ।"
ਹਰ ਸਮੇਂ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦੇ ਹਾਂ, ਅਸੀਂ ਇਹ ਸਭ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਨਾਲ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਸ਼ਾਇਦ ਜੋ ਵੀ ਅਸੀਂ ਕਹਾਂਗੇ ਉਹ ਪੱਕੇ ਅਤੇ ਪਬਲਕਿ ਤੌਰ ਤੇ ਸਭ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗੇਗੀ। ਸਾਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨਾਲ ਖੁਦ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਣ ਲਈ ਉਤਸਾਹਿਤ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਿਸਨੂੰ ਕਿ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਸੰਭਵ ਦਰਸ਼ਕ ਮੰਨਦੇ ਹਨ। ਅਸੀਂ ਆਪਣੀ ਮਸ਼ਹੁਰ ਅਸੈਪਟੈਂਸ ਲਈ ਨਿਜੀ ਲਾਭ ਨੂੰ ਖੋ ਦਿੰਦੇ ਹਾਂ।
ਮੇਰੀ ਫਿਕਰ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਪੀੜ੍ਹੀ ਤਿਆਰ ਕੀਤੀ ਹੈ ਜੋ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਸਫਲ ਲੀਡਰ ਉਹ ਹਨ ਜੋ ਫੋਲੋਅਰਜ਼ ਵਾਲੇ ਹਨ। ਮੈਂ ਇਹ ਮੰਨਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਵਧੀਆ ਲੀਡਰ ਉਹ ਹਨ ਜੋ ਕਿਸੇ ਚੀਜ਼ ਲਈ ਖੜ੍ਹੋ ਹੋਣ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਕੋਈ ਨਜ਼ਰੀਆ ਹੈ। ਅਤੇ ਉਹ ਨਜ਼ਰੀਆ ਬਣਣਾ ਵੀ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਇਕੱਲੇ ਨਹੀਂ, ਪਰ ਪ੍ਰਾਇਵੇਟ ਦੇ ਵਿੱਚ, ਜਾਂ ਮਸ਼ਹੁਰ ਸਪੋਰਟ ਦੇ ਵਿੱਚ ਜੋਖਮ ਸਧਾਰਨ ਵੀ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਉਤਸ਼ਾਹ ਲਈ, ਮੈਂ ਰੂਜ਼ਵੈਲਟ ਦਵਾਰਾ ਸੋਰਬੌਨ ਵਿਖੇ ਕਹੇ ਗਏ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸ਼ਬਦਾਂ ਤੇ ਅਕਸਰ ਨਿਰਭਰ ਕਰਦਾ ਹਾਂ, ਜੋ ਐਲਾਨ ਕਰਦੇ ਹਨ, "ਇਹ ਆਲੋਚਕ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜੋ ਗਿਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ; ਉਹ ਆਦਮੀ ਨਹੀਂ ਜਿਹੜਾ ਦੱਸਦਾ ਹੈ ਕਿ ਤਾਕਤਵਰ ਆਦਮੀ ਕਿਵੇਂ ਠੋਕਰ ਖਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਾਂ ਜਿਥੇ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬਿਹਤਰ ਕਰ ਸਕਦੇ ਸਨ. ਕ੍ਰੇਡਿਟ ਉਸ ਆਦਮੀ ਨੂੰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜੋ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਅਖਾੜੇ ਵਿੱਚ ਹੈ, ਜਿਸਦਾ ਚਿਹਰਾ ਮਿੱਟੀ, ਪਸੀਨੇ ਅਤੇ ਲਹੂ ਨਾਲ ਲਿਪਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ; ਜੋ ਬਹਾਦਰੀ ਨਾਲ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ;ਜੋ ਗਲਤੀ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਥੋੜਾ-ਥੋੜਾ ਆਉਂਦਾ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਗਲਤੀ ਅਤੇ ਕਮੀ ਦੇ ਬਗੈਰ ਕੋਈ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ; ਪਰ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਉਹ ਜੋ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ; ਜੋ ਮਹਾਨ ਉਤਸ਼ਾਹੀਆਂ, ਮਹਾਨ ਸ਼ਰਧਾਵਾਂ ਬਾਰੇ ਜਾਣਦਾ ਹੈ; ਜਿਹੜਾ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਇੱਕ ਯੋਗ ਕੰਮ ਵਿੱਚ ਖੁੰਝਾਈ ਰੱਖਦਾ ਹੈ; ਜੋ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਜਿੱਤ ਦੀ ਉੱਚ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਨੂੰ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਾਣਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਜੋ ਸਭ ਤੋਂ ਬੁਰਾ ਹੈ, ਜੇ ਉਹ ਅਸਫਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਹਿੰਮਤ ਕਰਨ 'ਤੇ ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਅਸਫਲ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਜੋ ਉਸਦੀ ਜਗ੍ਹਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਠੰਢੀਆਂ ਅਤੇ ਡਰਾਉਣੀਆਂ ਰੂਹਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਕਦੇ ਨਾ ਹੋਵੇਉਹ ਨਾ ਤਾਂ ਜਿੱਤ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਹਾਰ ਨੂੰ ਜਾਣਦੇ ਹਨ।”
ਅਸੀਂ ਉਹ ਸਮਾਜ ਬਣਾਇਆ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਸਾਰੇ ਆਦਮੀ ਅਕਸਰ ਅਖਾੜੇ ਦੇ ਵਿੱਚ ਨਾ ਹੀ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਲਈ, ਨਾ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਲਈ, ਨਾ ਹੀ ਆਪਣੇ ਨਜ਼ਰੀਏ ਲਈ ਲੜਦੇ ਹਨ - ਪਰ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਲਈ ਅਤੇ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਾ ਲਈ ਲੜਦੇ ਹਨ। ਅਤੇ ਅਸੀਂ, ਦਰਸ਼ਕ, ਅਖਾੜੇ ਵਿੱਚ ਬੈਠ ਕੇ, ਖੁਸ਼ੀ-ਖੁਸ਼ੀ ਮਨੋਰੰਜਨ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਪੀਂਦੇ ਅਤੇ ਖਾਂਦੇ ਹਾਂ- ਅਸੀਂ ਪੂਰੇ ਹਾਂ - ਪਰ ਕੀ ਅਸੀਂ ਖੁਸ਼ ਹਾਂ?
ਕੁੰਦਰਾ ਲਿਖਦੀ ਹੈ ਕਿ “ਜਦੋਂ ਇਹ ਰਿਵਾਜ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਵਿਅਕਤੀ ਦੀ ਨਿਜੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਾਰੇ ਦੱਸਣ ਦਾ ਨਿਯਮ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਅਸੀਂ ਉਸ ਸਮੇਂ ਦਾਖਲ ਹੋ ਰਹੇ ਹਾਂ ਜਦੋਂ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਦਾਅ ਉੱਤੇ ਵਿਅਕਤੀ ਦਾ ਬਚਾਅ ਜਾਂ ਅਲੋਪ ਹੋਣਾ ਹੈ।”
ਮੈਂ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਉਹ ਸਮਾਂ ਹੁਣ ਹੈ।
ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਉਸ ਭਾਸ਼ਣ ਦੇ ਆਖਰੀ ਅਨੁਛੇਦ ਦੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨਾਲ ਛੱਡ ਜਾਵਾਂਗਾ ਜੋ ਕਿ ਰਾਸ਼ਟਰਪਤੀ ਕੈਨੇਡੀ ਨੇ ਦੇਣੀ ਸੀ, ਉਸ ਦਿਨ ਜਦੋ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਕਤਲ ਕੀਤਾ ਗਿਆ। ਉਸ ਦਿਨ, ਕੈਨੇਡੀ ਨੇ ਜੰਗ ਵਾਲੇ ਸਮੇਂ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਨੀ ਹੋਣੀ ਸੀ। ਅੱਜ ਰਾਤ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਸੁਣਨ ਲਈ ਕਹਿੰਦਾ ਹਾਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਅਸੀਂ ਜੰਗ ਦਾ ਰੁਖ ਕਰ ਰਹੇ ਹਾਂ ਤਾਂਕਿ ਅਸੀਂ ਕਿਸੇ ਸ਼ਖਸ ਦੀ ਬਰਬਾਦੀ ਨੂੰ ਰੋਕ ਸਕੀਏ।
"ਅਸੀਂ, ਇਸ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਵਿੱਚ, ਇਸ ਜਨਰੇਸ਼ਨ ਦੇ ਵਿੱਚ, -ਆਪਣੀ ਕਿਸਮਤ ਨਾਲ ਹਾਂ ਪਸੰਦ ਨਾਲੋਂ- ਦੁਨੀਆਂ ਦੀ ਸੁਤੰਤਰਤਾ ਦੀਆਂ ਦੀਵਾਰਾਂ ਦੇ ਪਹਿਰੇਦਾਰ। ਇਸ ਲਈ ਅਸੀਂ ਪੁੱਛਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਅਸੀਂ ਆਪਣੀ ਤਾਕਤ ਅਤੇ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਦੇ ਯੋਗ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਜੋ ਅਸੀਂ ਆਪਣੀ ਤਾਕਤ ਨੂੰ ਬੁੱਧੀ ਅਤੇ ਸੰਜਮ ਨਾਲ ਵਰਤ ਸਕੀਏ, ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਸਮੇਂ ਅਤੇ ਹਰ ਸਮੇਂ ਲਈ “ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਸ਼ਾਂਤੀ, ਚੰਗੇ ਇੱਛਾ ਸ਼ਕਤੀ” ਦੇ ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਦਰਸ਼ਨ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਸਕੀਏ. ਮਨੁੱਖਾਂ ਵੱਲ। ” ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਸਾਡਾ ਟੀਚਾ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਕਿਸੇ ਸਬੱਬ ਦੀ ਸਾਡੀ ਨੇਕੀ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਸਾਡੀ ਹਿੰਮਤ ਨੂੰ ਅੰਡਰਲਾਈਨ ਕਰੇ। ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਬਹੁਤ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਲਿਖਿਆ ਗਿਆ ਸੀ: "ਜੇਕਰ ਰੱਬ ਸ਼ਹਿਰ ਨੂੰ ਸ਼ਹਿਰ ਨਹੀਂ ਰੱਖਦੇ, ਚੌਕੀਦਾਰ ਜਾਗਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਵਿਅਰਥ ਹਨ।"
ਅਸੀਂ ਇੱਥੇ ਉਸ ਕਲੰਕ ਨੂੰ ਮਿਟਾਣ ਲਈ ਆਏ ਹਾਂ ਜੋ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਹੈਕਿੰਗ ਮੁੱਕ ਤੌਰ ਤੇ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦਾ ਪਰਦਾਫਾਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਪਰਦਾਫਾਸ਼ ਕਰਨ ਬਾਰੇ ਹੋਰ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸੋਚਦਾ। ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਇਸ ਵੀਕੈਂਡ ਉੱਤੇ ਇੱਕ ਸਪੇਸ ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਚੁਣੌਤੀ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ, ਇਸ ਖ਼ਾਸ ਸਮੇਂ ਦੇ ਵਿੱਚ, ਜੋ ਕਿ ਹੋਰਾਂ ਦੀ ਸੋਚ ਦਾ ਮਾਣ, ਹੋਰਾਂ ਦੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਅਤੇ ਸੁਪਨਿਆਂ ਦੀ ਕਦਰ ਕਰੇ। ਅਸੀਂ ਇੱਥੇ ਅਰਾਮ ਅਤੇ ਖੁਸ਼ੀ ਨੂੰ ਸਾਂਝਾ ਕਰਨ ਅਤੇ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਆਏ ਹਾਂ -ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਆਉਣ ਵਾਲੀਆਂ ਪੀੜ੍ਹੀਆਂ ਲਈ ਸੋਚ-ਸਮਝ ਕੇ ਉਸਾਰੀ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਮਨੁੱਖਤਾ ਦੇ ਸੰਬੰਧਾਂ ਅਤੇ ਵਿਅਕਤੀਗਤ ਪ੍ਰਗਟਾਵੇ ਦੀਆਂ ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਲੱਭ ਸਕਣ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਗੋਪਨੀਯਤਾ ਦੁਆਰਾ ਸੁਰੱਖਿਅਤ ਹੈ।